Het boek geeft een nieuw beeld op de hongerwinter en daarna

De titel in combinatie met de foto op de cover doet je vernoeden waar het boek over gaat. Persoonlijk dacht ik in eerste instantie dat het over andere kinderen zou gaan dan die in het boek genoemd worden. Dat het een verhaal, met misschien persoonlijke herinneringen, van Joodse kinderen die geen ouders meer hadden in de oorlog zou vertellen. Iets wat ook niet zo verwonderlijk is, want het verhaal van de kinderen in het boek is maar bij weinigen bekend, terwijl het verhaal van hun leeftijdsgenootjes met een Joods geloof veel bekender is. Het maakt het verhaal evengoed niet minder aangrijpend.
Je kan zien dat de auteur veel moeite heeft gedaan om informatie in te winnen en dat te verwerken in het boek, dat ze alles heeft onderzocht voordat ze het in het boek plaatste.
Het is een heel aangrijpend boek met achtergrond informatie van hoe de kindertransport is ontstaan, voor welke kinderen het transport was bestemd, hoe ze pleeggezinnen zochten. Wat voor moeite dat de mensen van toen heeft gekost. Je kan alleen maar respect voor ze opbrengen. Ook voor de ouders van de kinderen die hun kinderen hebben laten gaan kan je alleen maar respect hebben omdat ze hun kinderen lieten gaan naar onbekende oorden en onbekende mensen. Dat ze niet aan zichzelf hebben gedacht, maar aan hun kind, dat die weer zou aansterken.
Het verhaal is op een vlotte, respectvolle en heldere manier geschreven, waardoor alles heel duidelijk wordt.
Het reisverslag van de dominee, de herinneringen van de kinderen die mee mochten, de herinneringen van sommige kinderen van pleeggezinnen aan het kind dat ze hadden opgevangen, en de foto's van een paar kinderen en foto's van een paar plaatsen, maken het boek compleet. Daardoor krijg je een beter, indringender beeld uit die tijd. Je begrijpt daardoor wat ze allemaal hebben doorstaan. Het geeft een nieuw beeld op de hongerwinter en de tijd erna.

Voor mij kwam de route die het schip voer, heel bekend voor omdat ik die zelf heel wat keren op een passagiersschip waar ik op heb gewerkt heb mogen zien. Al zag het een en ander er uiteraard in de jaren '90 heel anders uit dan in de tijd dat de kinderen die route voeren. Dat vond ik, ondanks dat het aangrijpend was, wel mooi om te lezen. Al had ik uiteraard liever gewild dat het voor de kinderen een leukere reis was geweest.