Origineel, maar toch niet verrassend

De in ongenade gevallen rechercheur William Oliver Layton-Fawkes (Wolf) keert na een langdurige psychiatrische opname terug bij zijn korps waar hij direct geconfronteerd wordt met een afschuwelijke moord. In een appartement tegenover het zijne hangt een lijk waarvan het lichaam bestaat uit onderdelen van verschillende personen. De “lappenpop” wijst naar het appartement van Wolf. Wanneer zijn ex-vrouw en journaliste Andrea een lijst ontvangt met daarop zes namen van mensen die op een vastgestelde datum zullen gaan sterven breekt er chaos uit. Het team zal in een race tegen de klok de identiteit van de moordenaar moeten zien te achterhalen terwijl de hele wereld toekijkt.

Het boek zelf is één van de mooiste dat ik ooit heb gezien. De rug lijkt aan elkaar genaaid te zijn met rode draad dat ook binnenin de bladzijden bij elkaar houdt. Ook de cover is in zijn eenvoud prachtig. Het verhaal is chronologisch opgebouwd en beslaat de duur van het onderzoek, ongeveer drie weken. Zowel de proloog als diverse flashbacks geven de lezer inzicht in de aanleiding en het gedwongen verblijf van Wolf in de kliniek. Ragdoll is geschreven met veel vaart, donkere humor en zonder al te uitgebreide beschrijvingen. Het is tijdens het lezen te merken dat het boek oorspronkelijk bedoeld was als scenario, want ook in boekvorm roept de schrijfstijl veel levendige beelden op in het hoofd van de lezer.

Wolf en zijn team, bestaande uit Emily Baxter en nieuweling Alex Edmunds, zijn de hoofdpersonages met journaliste Andrea in een stevige bijrol. Alle personages hebben een eigen stem en drukken stuk voor stuk een stempel op de gebeurtenissen in het boek. Maar toch weet je als lezer nadat het boek uit is nog steeds niet heel veel over ze. Vooral de gedragingen van Wolf en Baxter zijn soms vrij extreem en dat roept wel de vraag op waar dat gedrag dan vandaan komt. Aangezien Daniel Cole boek twee al bijna klaar heeft liggen worden hopelijk de karakters verder uitgediept.

Het gevaar met een hype is dat je teleurgesteld kan worden en dat ben ik ook een beetje. De plot vond ik een beetje wankel en iets te vergezocht en ook werd ik niet weggeblazen door de aanwezige spanning. Daarnaast vond ik zowel Wolf als Baxter niet bijzonder sympathiek wat het moeilijk maakte me in hen te verplaatsen. Wanneer ik het feit loslaat dat er sprake is van een hype dan blijft Ragdoll wel overeind staan als een bijzonder verrassend debuut met een origineel startpunt.