IJzige stilte is een verhaal dat begint als een kabbelend beekje en zich tergend langzaam ontpopt in een snel stromende rivier. Het begin van het verhaal is dan ook vooral onderhoudend, pas als de zelfmoord een feit is en Jan op onderzoek uit gaat neemt de spanning toe. De personages zijn goed neergezet en je leeft dan ook mee met Jan in zijn obsessie om uit te vinden wat er nu met zijn broertje is gebeurd. Tegelijkertijd bijt Jan zich in elke zelfmoord en moord vast en probeert te begrijpen en uit te zoeken wat er is gebeurd. Je kan aan dit boek ook wel merken dat Wulf Dorn werkt met psychiatrische patiënten, hij weet waar hij het over heeft en is dan ook prima in staat om een goed onderbouwd verhaal neer te zetten. Voor de liefhebber van een goede psychologische thriller is dit dan ook zeker een aanrader.