Een toppertje

Het verhaal begint met een verhaal dat Oscar Wilde aan Conan Doyle verteld heeft over mijnwerkers die door een beer zijn opgegeten. Corrie Swanson die dit verhaal ter oren komt meent dat dit wel eens een goed verhaal kan zijn voor een scriptie en vertrekt naar Roaring fork. Het plaatsje wordt beeldend beschreven zodat je er met google eens een zoekopdracht aan besteed. Het plaatsje bestaat, maar de beschrijvingen zijn fictief.

Toch is het Preston & Child gelukt om mij weer eens te verrassen. Elke keer als je denkt dit is hun beste boek, schijnt de volgende ook alweer de beste te zijn. Pendergast is dan ook een heerlijke personage die je na 13 afleveringen nog steeds niet zat bent. Daarnaast komen de andere personages er ook goed vanaf. In dit deel krijgt Corrie die we al kennen uit de andere delen het voor haar kiezen en is er voor haar een grotere rol weggelegd dan voor Pendergast.

De auteurs weten hoe ze de lezer moeten vermaken. De plot zit goed in elkaar en houdt de gemoederen bezig. De spanning is regelmatig om te snijden en je speurt als lezer met het duo mee. Naarmate de ontknoping nadert neemt de spanning steeds verder toe. Langzaam stukje bij beetje wordt een tipje van de sluier opgelicht. Uiterst gedoseerd allemaal.

Ik geef dit deel uit de Pendergast serie dan ook maar wat graag de volle 5 sterren en geef wel een waarschuwing erbij; Eenmaal in de trein gestapt is uitstappen onmogelijk. Dus zorg voor voldoende leestijd en kijk goed om je heen als je hem home alone leest. Je weet maar nooit….