Al sinds ik voor de eerste keer een boek van hem las, ben ik fan van Thilliez. Zijn thrillers zijn zo spannend en gewoon gruwelijk goed geschreven. De plots van zijn boeken kunnen alleen maar door een genie met kennis van zaken (en met zelf een beetje een zieke geest?) verzonnen zijn. Het boek telt zo'n 400 pagina's en pas de laatste 10 pagina's wordt alles eindelijk duidelijk. Je krijgt allerlei puzzelstukjes aangereikt tijdens het lezen, maar ze passen niet!

Deze thriller ging vanaf het eerste hoofdstuk in mijn hoofd zitten. Zelfs op momenten dat ik geen tijd had om te lezen, bleef het verhaal door mijn hoofd spoken, ook 's nachts. Best eng eigenlijk, want dat heb ik dus met al zijn boeken. Misschien omdat ze allemaal (vaag) iets te maken hebben met psychologie en neurologie en ik daar dagelijks mee in aanraking kom?

Als je er begint over na te denken is het trouwens echt een verontrustend verhaal. Want wat als dit echt kan? Waar eindigt de fictie en begint de realiteit?

Ik vind de originele titel wel beter bij het boek passen dan Het weeshuis. Het weeshuis speelt wel een rol in het boek, maar dat is niet waar het echt over gaat. Andere minpuntjes heb ik niet echt kunnen vinden, tenzij een met momenten wat stroeve vertaling uit het Frans.