Eenzaamheid van vader en zoon

Aangetrokken door de mooie cover en de ontroerende omschrijving van het boek bij de inschrijving van de leesclub, werd ik geselecteerd en mocht ik deelnemen aan deze leesclub. Xander Jongejan beschrijft in prachtig taalgebruik het verhaal van een vader en een zoon die allebei in een probleemgezin proberen wat van het leven te maken. Allebei staan ze er in feite alleen voor. De moeder zit hele dagen voor de televisie en speelt een rol van weinig betekenis in hun leven en maakt hun levens daardoor zwaar, waardoor ze beiden op zoek gaan naar mensen buiten hun gezin die hen hoop kunnen bieden. Voor de vader is dit een affaire met een collega en voor de zoon is dit zijn oma.
De korte hoofdstukken zijn afwisselend vanuit het perspectief van de vader en de zoon; dit leest lekker en vlot. Helaas zijn de hoofdstukken ook vooral anekdotisch en mist het boek daardoor voor mij de echte kracht van een mooie vertelling van twee levens. Persoonlijk zou het verhaal voor mij aan kracht hebben kunnen winnen door het als een verhaal te vertellen. Maar dan zeker wel met het poëtisch taalgebruik van Jongejan. Want schrijven, dat kan hij.