Is dit de stem van de nieuwe generatie?

Ik had dit boek met de opvallende mosterdgroene omslag en de witte en gele letters al een paar keer zien liggen in de boekhandel. ‘Een triomf’, schrijft de Volkskrant. ‘De stem van de nieuwe generatie’, roept The Guardian. ‘Een pareltje; een glanzende liefdesgeschiedenis’, volgens Trouw. Mijn belangstelling was gewekt. En toen ik vorige week voor een maand op het huis van mijn ouders ging passen - die zelf op vakantie gingen - en ik dit boek op de servieskast zag liggen, kon ik het niet laten om er meteen in te gaan lezen.

Tot pagina 92 kwam ik en toen was ik er wel even klaar mee. Het viel me niet mee. Is dit nou dat meesterwerk? En waarom steeds al die seks?

Na twee dagen ben ik toch maar weer gaan lezen. En langzamerhand kwam ik steeds meer in het verhaal. Het verhaal gaat over Marianne en Connell die samen op het Ierse platteland naar dezelfde middelbare school gaan. Connells moeder Lorraine maakt schoon bij het rijke gezin van Marianne. Via Lorraine ontmoeten ze elkaar en krijgen ze stiekem wat met elkaar. Beiden gaan studeren aan het Trinity college en in de vier jaar die dit verhaal bestrijkt zijn ze soms samen en dan weer niet maar steeds zoeken ze elkaar weer op.

Wat ik ongeloofwaardig vond was hoe zwart-wit de karakters neergezet waren van moeder Denise en broer Alan van Marianne (beiden slechte mensen) en Lorraine (zeer begripvol en liefhebbend).

Toch begon ik steeds meer mee te leven met Marianne en ook met Connell. Om en om zijn de hoofdstukken geschreven vanuit hen beiden (in de derde persoon) en via beide personages en middels veel flashbacks begin je te begrijpen hoe zaken zo zijn gelopen. Allerlei complexe gevoelens en gesprekken komen voorbij: ‘Jij vindt het leuk om mensen mysterieus te vinden, maar ik ben helemaal niet mysterieus.’ Of: Ze voelt zich aangenaam verpletterd onder het gewicht van zijn macht.’ Het is even wennen, maar het verhaal kreeg me steeds meer te pakken.

Marianne is een beschadigd meisje en een buitenbeentje op school. Op de universiteit komt ze plotseling tot bloei. Bij Connell is het andersom: op school is hij populair en de spits van het voetbalelftal. Op de universiteit is hij eenzaam en vindt hij weinig aansluiting. Beiden willen graag normalen mensen zijn. Maar dat gaat niet vanzelf.

Ik kon me niet echt herkennen in deze twee jonge mensen. Maar ik ben dan ook van een andere generatie en bijna vijftig. Zou het lastiger zijn om op te groeien in de 21ste eeuw dan in mijn tijd? Of geldt dat alleen voor de ‘niet’-normale mensen?