Wie was Gijs nou werkelijk?

Het jasje van Luis Martín is een ode aan de overleden vriend de schrijver.

Het gaat over Issa, een barman die zijn studie psychologie aan de wilgen heeft gehangen omdat het bijbaantje waar hij ooit startte door de inmenging van de kameraadschap van Gijs een carrière is geworden.

Vanaf dag 1 dat de mannen kennismaakten verwijst Gijs met uitspraken naar Luis Martin Murillio, een barman in Madrid die volgens Gijs de wijsheid van het leven in pacht had. Als Gijs op een dag verdwijnt en zijn lichaam na een lange zoektocht uit een gracht gevist word weet Issa dit verdriet niet goed een plek te geven. Daarbij heeft zijn zoon Nadim angstdromen waardoor hij zijn ouders nachtenlang wakker houd. Issa besluit tijdens deze nachten zijn zoon te vertellen over het leven van Luis Martin Murillio, dit blijkt een gouden greep, de angstdromen zijn over en Issa besluit de verhalen over deze man vast te leggen. Toch blijkt dit niet de goede keuze: Issa ziet Luis nu overal en nergens opduiken, op de rand van het bad terwijl hij zijn zoontje wast, aan het graf van Gijs, lopend langs de gracht. Hoe vind Issa een plekje voor het verdriet over Gijs, zijn amicale maar o zo gesloten vriend, zodat deze waanbeelden stoppen?

Hmmm, autobiografisch is voor mij als lezer niet mijn ding. Toch voelt dit boekt totaal niet autobiografisch aan! Gilles van der Loo weet met zijn poëtische beschrijvingen de lezer te betoveren voor de wereld van Issa welke in het heden van de binnenstad van Amsterdam en in het Madrid van de jaren 60 plaatsvind.