Hoe één uitgesproken zinnetje je kan achtervolgen.

De proloog zet je vanaf de eerste bladzijde op een verwachting over de beantwoording van de schuldvraag waar Rêve voor terecht staat in de rechtbank. Pas vlak voor de epiloog begint is de ware toedracht duidelijk en in deze wordt de uitspraak zichtbaar.

In de tweede roman van Roanne van Voorst zien we in 3 delen opgesplitst de worsteling van Rêve, een jonge studente die sinds het tragische overlijden van haar 2 jaar jongere broertje niet weet hoe ze verder moet; ze wijt de verantwoording voor zijn dood aan zichzelf en besluit als een soort van boetedoening om zich bij Defensie aan te sluiten en te op missie te gaan in Syrië. Justin trok tenslotte (net als haar ouders) zich het lot van deze specifieke groep vluchtelingen erg aan.

Met kleine brokstukjes wordt gaandeweg het totaalplaatje zichtbaar, er zijn diverse tijdsprongen en de lezer zit voornamelijk in de gedachtenworsteling van Rêve. Na terugkomst van haar missie krijgt ze wel psychische begeleiding, maar men vraagt zich al lezende af of die psychische begeleiding niet al vele maanden eerder gegeven had moeten worden. Het zet goed neer hoe dicht mensen je ook bij lijken te staan, ieder is enkel op zichzelf gericht en daardoor blind voor de struggels van een ander.