Om nog even door te laten dreunen in mijn hoofd.

Wat een kunstenaar is Lize Spit. Alle lijnen en details zijn geloofwaardig neergezet en haken vroeg of laat in elkaar, alles geschreven in een prachtige stijl. Heel zelden krijg ik de neiging tekstblokken in een boek te markeren om ze later nog eens terug te kunnen lezen. Dit boek lezende, stond ik graag even op om een pen te pakken. Als voorbeelden:
‘De rugleuning van de stoel draagt vaders hemd met opgetrokken schouders. Daarboven, op de witte muur, is een grote zwarte schimmelvlek waarvan Jolan ooit beweerde dat die de vorm van de Europese Unie had. Beide zijn inmiddels uitgebreid.’(pag. 126)
‘… van mama blijft alleen over wat ze met slaappillen niet weggevaagd krijgt.’
Noem het langdradig, ik noem het prachtig.
Bijzonder vond ik het hoe Eva zonder een greintje zelfmedelijden mijn medelijden als lezer opriep. Sluimerend groeide bij mij de vraag wat Eva in vredesnaam gaat doen met het blok ijs in haar kofferbak. Het verhaal ontvouwt zich en sluit zich zonder losse eindjes; een kunstwerk. Het is er één om nog even door te laten dreunen in mijn hoofd.