Een voorspelbaar verhaal waarin niets is wat het lijkt

De Amerikaanse Tara Isabella Burton is afgestudeerd in de theologie, aan de universiteit van Oxford. Ze schrijft onder andere scripts, essays en korte verhalen en is correspondent voor Vox (een general interest news site). Haar werk als 'travel writer’ is bekroond met de Shiva Naipaul Award for Travel Writing. Met de verschijning van Social Creature is haar eerste roman een feit.

De rustige Louise heeft meerdere baantjes om haar huur te kunnen betalen en rond te kunnen komen in het dure New York. Wanneer ze ingeschakeld wordt als SAT-tutor, maakt ze kennis met Lavinia die in alle opzichten het tegenovergestelde van haar is. Lavinia, die haar studie onderbroken heeft om een boek te schrijven, is een impulsieve jonge dame en een ‘bekendheid’ in het New Yorkse nachtleven. Ze werkt niet, heeft genoeg geld op haar bankrekening en ze is de ‘queen’ in het posten van selfies en het binnen halen van likes op social media. Wanneer ze Louise uitnodigt om met haar mee te gaan, ontstaat een hechte vriendschap. Al snel nodigt ze Louise uit om bij haar te komen wonen en samen maken ze plannen voor de toekomst, maar ...

Lavinia will never go. She is going to die soon. You know this.

Burton zet een bijna absurd verhaal neer, dat weliswaar als roman wordt geïntroduceerd, maar ook iets weg heeft van een psychologische thriller. Een alwetende verteller zorgt er voor dat gebeurtenissen in het leven van Louise en Lavinia gedurende het verhaal al worden verklapt. Details die je als lezer misschien liever niet zou weten. Niet alleen over Lavinia’s dood, maar ook over Louise.

Except that you know, you know the thing about Louise. It’s this: she always, always, fucks it up.

De thema’s volwassen worden, toekomstdromen, vriendschap en liefde worden door Burton in elkaar verweven. Helaas ontbreekt het in het verhaal aan een duidelijke richting, behalve dan de verbindende factor van Lavinia. Of is het vooral Lavinia die denkt dat ze een verbindende factor is tussen al haar vrienden?

De personages zijn door Burton krachtig uitgewerkt. Ze geeft, bij de belangrijkste, een inkijk in de manier van denken, voelen en (over)leven.

She has known, for years, that you can fool some of the people all of the time, and all of the people some of the time, but you can’t fool everybody forever, no matter how good you are at this, no matter how hard you work at it.

Al komen de personages psychisch onstabiel en onrealistisch overkomen, ze blijken het meest interessante onderdeel van het verhaal. Bovendien geeft Burton met haar boek de niet geheel onbelangrijke boodschap dat social media zeker niet altijd is wat het lijkt. Het is een wereld waarin mensen de dingen vaak mooier voordoen dan ze daadwerkelijk blijken te zijn.

Burton heeft een relatief vlotte schrijfstijl in een verhaal dat aan elkaar hangt met een herhaling van steeds terugkerende gebeurtenissen. Elementen die naarmate het verhaal vordert steeds minder interessant en verrassend worden. Dit, in combinatie met de alwetende verteller die te veel aan de lezer verklapt, zorgt ervoor dat het boek weliswaar makkelijk wegleest, maar weinig weet te boeien.