Rauw maar niet levensecht

Ik kende Saskia Noort enkel van naam, nog nooit iets van haar gelezen. Het boek "Stromboli" werd veelvuldig vermeld in de boekengroepen waar ik lid van ben dus ik besloot het erop te wagen. Ik vind haar schrijfstijl wel aangenaam lezen, kort en bondig. De gesprekken tussen Saar en Karel zijn heel koel en afstandelijk en dat is begrijpelijk in zo'n situatie. De goeroe waar ze les bij volgt in Stromboli loopt dan weer over van de clichés. Hij gaat ver in zijn taalgebruik en in de oefeningen die hij voorstelt, laat de leerlingen bespieden enzoverder. Ondanks wat tegenkantingen komt hij daar toch mee weg. Vond ik niet zo geloofwaardig. Laat iedereen dat zomaar gebeuren? Het leek allemaal van hen af te glijden. Was het misschien net hierdoor dat er geen diepgang of emotie in te vinden was in het verhaal (buiten woede)? Het boek begint met de verkrachting van Saar toen ze jong was, en tijdens die retraite hoop je op verduidelijking, maar ik vind niet dat die er komt. Je leert niet veel meer over de invloed op Saar's leven. En dat is een gemiste kans.