Menselijke, gevoelige gedichten.

“In Kanonnenvlees verzamelt Lotte Dodion de brokstukken van een eerste schooldag, een laatste kus, een gebroken familie…en transformeert scherven tot schoonheid van de rauwe soort” staat op de achterflap van deze gedichtenbundel. En dat is precies wat ik gelezen heb.
Lotte Dodion weet op een zeer gevoelige manier gedichten te weven die mij in het hart raken. Het zijn gedichten die je op je in moet laten werken, af en toe één lezen en laten bezinken.
De gedichten gaan over het onuitgesproken (soms kleine) leed wat voor veel mensen herkenbaar zal zijn. Het eerste deel gaat over hoe mensen elkaar kapot maken en hoe ze vallen en weer opstaan. In het tweede deel geeft ze haar interpretatie van De Kruisweg, waarin ze over een verloren liefde schrijft.

Een voorbeeld uit het eerste deel:

Sluitstuk
Nooit heb ik zo graag gezien
Als nu wij doorligwonden dragen
Van dagen alleen
Nu wij zwijgen uit één mond
Dat het goed komt

Een bezoekuur lang mogen
Vergeten hoe goed we weten
Dat dit niet duren zal
Hoor hoe mooi wij
Stilte kunnen spreken

Het is een bundel dat ik nog vaak uit de kast zal halen.