Een verbond van eenzame zielen

Een verbond van eenzame zielen

Onder een hemel van sproeten van Alex Boogers neemt ons mee in het verhaal van Harvey, Amy en Jacob. Zij wonen in een achterstandwijk en ieder heeft zo zijn eigen problematiek. De donkere Harvey woont alleen met zijn moeder nu zijn vader, die moeder en zoon mishandelde, hen verlaten heeft. Jacob heeft net zijn vrouw verloren. Kinderloos blijft hij alleen achter met zijn hond met wie hij tochten maakt in het poldergebied bij de grote stad. Daar ontmoet hij de Joodse Amy, wiens vader jong gestorven is. Ze kan niet opschieten met haar stiefvader en vraagt zich af waarom haar moeder voor hem gekozen heeft. Amy droomt van een carrière als kunstenares, Jacob wil graag een ijsvogel zien en de zwijgzame Harvey zoekt zijn heil in de boeken. Allen worstelen in eenzaamheid en vinden troost bij elkaar.

Het verhaal wordt verteld vanuit deze drie personen. Daarbij speelt Alex Boogers ook nog eens met de chronologie en lopen heden en verleden door elkaar. Dit geeft een interessante opbouw aan het verhaal. Amy vertelt haar verhaal aan haar dagboek dat ze op aanraden van een psychiater is gaan bijhouden. Jacobs verhaal draait vooral om zijn herinneringen aan zijn vrouw Claire. Harvey heeft de kleinste stem, maar knoopt uiteindelijk alle fragmenten aan elkaar. Het is onvermijdelijk dat al deze verhaallijnen leiden naar het ontvouwen van een drama dat heeft plaatsgevonden.

Alex Boogers schrijft zonder versieringen in heldere taal. Dat past bij de hoofdpersonen en het verhaal in het boek. De hoofdpersonen missen mogelijk door de wisselingen in vertelperspectief wat diepgang. Toch is het kernverhaal goed uitgewerkt en bijzonder.
Daarnaast verwerkt Boogers veel maatschappij kritische kanttekeningen in het boek, vaak opgehangen aan stereotiepe bijfiguren zoals leraren en de psychiater. Dit leidt af van het verhaal. Het was mooier geweest als hij dat meer had kunnen vervlechten met het hoofdthema.

Samenvattend, een goed boek met een mooie verhaallijn.