Pijl en boog!

Arlidge lijkt in Helen Grace een onuitputtelijke bron van inspiratie voor verhalen te hebben gevonden. In dit -als ik goed heb geteld- 9e boek, draait het weer om haar en de haren. Arlidge wordt wel met Karen Slaughter vergeleken qua schrijfstijl. Het gekke is dat ik niet van de boeken van Slaughter houd (met uitzondering van Mijn Dochter), maar van de boeken van Arlidge heb ik nog lang niet genoeg.
Steeds weer komt er een verhaal waarvan je je afvraagt waar het toe zal leiden, dat blijft ook in In de maneschijn lang onduidelijk. Heel langzaam lijken puzzelstukjes op hun plaats te vallen.
Helen Grace heeft inmiddels een nieuwe leidinggevende Grace Jones, voor haar een oude bekende, en iemand die beter begrijpt waarom Helen werkt zoals ze werkt.
Bij het lezen van het boek heb ik me toch wel afgevraagd: waar gaat dit toe leiden? En met mij vroegen Helen en haar team zich dit ook af. Mensen die in het bos wordt opgejaagd en op gruwelijke wijze aan hun einde komen. Wie doet dit en wat wil die persoon duidelijk maken? Door het hele verhaal blijft dit de vraag en volgt er weer een verrassende ontknoping. Daarbij is er voor het privéleven van Helen ook weer de nodige aandacht, net als voor het privéleven van haar trouwe collega’s, maar ook voor een nieuwe soms wat mysterieuze nieuwe mannelijke collega.
Arlidge heeft weer een fijne thriller afgeleverd, die je van begin tot einde in spanning laat. En… het moet al heel raar lopen wil er niet nog een boek over Helen Grace komen. Ik zou zeggen: laat maar komen.