Tunnelvisie

Lovende recensies hoeven niet altijd gunstig te zijn voor het boek in kwestie. Soms creëren ze een vorm van tunnelvisie waardoor het uiteindelijk alleen maar (ten onrechte) kan tegenvallen.
De euforische oneliners op de kaft van De Droogte kregen mij in hun greep en vervolgens was ik alleen maar bezig met het ontdekken van het mythische en briljante aspect van het boek. Ik wilde de hitte voelen, het droge Australische zand uit mijn ogen wrijven en meegesleurd worden in een verhaal over moed, verleden en acceptatie.
Met als gevolg dat de enige hitte die ik voelde van de Nederlandse zon kwam, fouten in spelling en grammatica ineens heel erg opvielen, kromme zinnen draken werden en vooral het begin traag aanvoelde.
Naarmate het boek vorderde, kwam ik los van de recensies en heb ik het boek ook in een ruk uitgelezen.

Want het is gewoon een heel goed verhaal. Met een relatief eenvoudig, maar sterk plot dat zich langzaam ontvouwt en waarbij je als lezer 'in je waarde' wordt gelaten. Geen geknutselde kunstgrepen om de spanningsboog tot het maximale uit te rekken of de lezer op het verkeerde been te zetten. Het is een eerlijk verteld verhaal waarbij we net als de hoofdpersoon op iets anders gericht zijn, waardoor we eigenlijk niet zien wat er aan de hand is. Toch is de ontknoping heel logisch en geen donderslag bij heldere hemel, maar je zag het niet aankomen. Had je het kunnen weten? Nee (ook niet als je het terug leest). Is het te ver gezocht? Ook niet. Het klopt gewoon. Af en toe wordt er misschien iets te opzichtig iemand als potentiële dader in het licht gezet, maar ook dat gaat geleidelijk en geloofwaardig.
De personages en de sfeer worden door Jane Harper met geen woord teveel omschreven. Je ziet het voor je in je eigen belevenis.

Het enige jammere (naast de superlatieven in de recensies dan) vond ik de soms wat geforceerd literair klinkende zinnen tussendoor. Met als hoogtepunt de 'onzichtbare vogels die leken te zwijgen'.. Ook de sensatie van je eigen telefoonnummer ontdekken op een briefje behoeft geen omschrijving die wijzen op een hartaanval om de lezer na ruim een halve pagina te belonen met de informatie dat het zijn (de hp) eigen nummer was.
Daarnaast is de herhaling van 'luke loog, jij loog', een beetje flauw omdat het best snel ontkracht wordt. Maar desalniettemin haakte het wel in.

Al met al is De Droogte een goede thriller die echt de moeite waard is om te lezen. Dus wat dat betreft had de Daily Mail wel gelijk:
"Als je dit jaar maar een thriller leest, zorg dan dat het deze is."