Sneltrein en een krappe bocht

Een goede dochter stopt de nare dingen in een doos, zet ze op de bovenste plank in de schuur en gaat door met het leven. Met alle gevolgen.

Een gruwelijke aanslag achtentwintig jaar geleden verscheurt het leven van de zusjes Samantha en Charlotte Quinn. Hun moeder wordt om het leven gebracht en hun eigen levens zijn voor eeuwig door de littekens getekend. Bij Samantha zichtbaar aan de buitenkant, en bij Charlotte diep van binnen.
Achtentwintig jaar later is Charlotte een getuige bij een schietpartij op een middelbare school. De dader wordt overmeesterd met het wapen in haar hand. Twee mensen overlijden.
De schietpartij is niet alleen een aanslag op de school maar ook op het schijnbare simpele leven van de zusjes Quinn. De waarheid die al die tijd in een figuurlijke doos bewaart lag, moet er nu uit.

Goede Dochter is geen bloedstollende thriller. Het is eerder een psychologisch vraagstuk waarin Karin Slaughter onder de oppervlakte speelt met het bekende gegeven 'wat als?'
Zoals de twee zussen zich tijdens hun leven afvragen, wat als ...; 'ik de deur niet had opengedaan', 'niet naar de keuken was gelopen', 'wel naar hardlooptraining waren', of 'sneller had gerend', zadelt Slaughter de lezer ook op met de vraag 'wat als Charlotte niet de goede dochter had willen zijn? Had Rusty dat wel mogen vragen van zijn dochter?
Het had mooi geweest als het antwoord van die vraag, terug zou komen in de aanslag. Indirect ligt dat er wel in de manier waarop Charlotte reageert, maar het verband is helaas toevallig. De uitkomst is daardoor ook wat lauw. Op een een of andere manier, verwacht je er toch meer van. Nu werd het zelfs een beetje ongeloofwaardig, in de zin dat sommige dingen uit het niets kwamen. Er worden meer eindjes aan elkaar geknopt dan dat er touwtjes waren.

Het boek leest als een trein. Je begint erin en stopt alleen omdat het moet. Eten, slapen en de wasmachine aanzetten gaat lastig als er een boek voor je neus ligt. Ieder karakter is levensecht. Je voelt en leeft met ze mee.

Het knappe aan dit boek vond ik ook de details. Slaughter schrijft alsof ze een lopende encyclopedie is. Soms misschien iets te uitgebreid, maar voor het verhaal en het leesplezier was dat niet erg. Je bent er als lezer bij en je wordt serieus genomen. Dit kan echt gebeurd zijn.

Alhoewel.... ik heb nog niet veel van Karin Slaughter gelezen, maar bij een ander boek (uit de Will Trent series) viel het mij ook op dat de seksuele mishandeling net een beetje té waren. Te heftig en te laconiek afgedaan. Zo wordt Charlotte als dertien jarig meisje op bijna alle mogelijke manieren verkracht (anaal, vaginaal, met zijn vuisten, en mes) in een tijdsbestek van nog geen vijftien minuten. Bloed guts uit haar lijf en uiteindelijk doen ze het af als iets wat een nare man heeft gedaan en stoppen ze het weg in een doos, en heeft niemand het er meer over.

Die bocht was voor mij te krap. Zulke verwondingen alleen al worden niet over het hoofd gezien of genezen binnen dag of wat. Bovendien vroeg ik mij af, wat voegt die overtreffende trap toe? Is het niet al erg genoeg dat ze verkracht wordt?

Het is in ieder geval een verhaal waar je nog over na blijft denken nadat je de laatste pagina hebt gelezen. Graag gelezen en zeker vier sterren waard. Ben benieuwd naar de volgende.