Hele gewone mensen...

die dineren niet van lege borden in poepsjieke restaurants, die spelen geen Frankrijk en die handelen helemaal niet vanuit eigen ambitie. Gewone mensen lachen om zulke dingen, steken er de draak mee en kiezen voor hun eigen geluk, het gezin.
Zo gewoon mens is Paul, de verteller in dit verhaal. Nouja, gewoon...

Het verhaal begint soepeltjes, er wordt wat spanning opgebouwd, is misschien nog wat zoetjes, maar toch als lezer wil je doorgaan. Het scherpe observatie vermogen bracht regelmatig een glimlach op mijn gezicht.
Het is makkelijk identificeren met iemand als Paul, we vinden ons immers allemaal 'gewone mensen' , en het is zeker ook makkelijk iemand als Serge (zijn hooghartige broer en bijna MP ) te beoordelen.
Maar dan komt er een kentering in het verhaal en wordt het voor het geweten van de lezer wat moeilijker. Want welke keus zal je maken als je voor hetzelfde dilemma wordt gezet als deze twee koppels?
Koch trekt eigenlijk alle vier de keuzes uit tot absurdistische proporties met bijna een spotprent aan woorden die tevens een lachspiegel voor de maatschappij zijn. Want welke keus zou je als lezer maken als je er echt voor staat?

Herman Koch heeft een fijne schrijfstijl met een behoorlijke dosis droge humor, zonder dat je het idee hebt een komisch boek te lezen. Het komt meer in de buurt van het engelse begrip 'wit'.
Het enige nadeel vond ik het uitstapje naar het erfelijkheidsonderzoek/vruchtwaterpunctie e.d. Ik weet niet of het echt mogelijk is om erfelijke gedragsproblemen te constateren dmv een vruchtwaterpunctie, en die discussie zal ik ook niet willen starten. Maar het voelde even alsof er een reden/excuus moest zijn voor het gedrag van Paul en Michel. Alsof de lezer beter kan slapen als blijkt dat ze er eigenlijk niets aan konden doen, want het zat in de genen.
Maar misschien is dat ook weer een reden voor de gewone mens om achter Paul's keuze te staan, hij is immer een gewoon mens, die er niets aan kon doen.