Genieten in goed gezelschap.

Cleo krijgt de kans van haar leven, maar een klein stemmetje weet al genoeg redenen om het niet te doen. Toch weet haar oma haar over te halen en reist ze in haar eentje af naar een Zuid-Frans plaatsje in de buurt van Montpellier.
Ze weet haar draai aardig te vinden, maar het is een stuk eenzamer dan dat ze gewend is in het bruisende Londen. Deels uit nieuwsgierigheid en deels omdat ze iemand wil redden klimt ze op een dag over de muur van haar buurman. Letterlijk en figuurlijk, want hoewel zij denkt dat hij niet thuis is, ziet hij het gewoon gebeuren. Hij doet echter niets.
Luc zit namelijk helemaal niet te wachten op afleiding, en zeker niet in de bijzondere vorm van Cleo. Hij heeft zich teruggetrokken om zich voor te bereiden op de toekomst en kan daarbij geen hulpbehoevende buurvrouw gebruiken. Helaas besluiten de sterren anders, want hij staat toch regelmatig bij haar op de stoep om zijn hulp aan te bieden.
Er is echter één probleem. Luc is helemaal niet op zoek naar liefde, en weet dat als Cleo zijn ware gezicht heeft gezien, ze heel hard weg zou rennen. Cleo, aan de andere kant, ziet ook wel in dat dit maar tijdelijk is. Zij is geen match voor een man als Luc.
Is hun liefde sterk genoeg zodat ze over hun eigen muur kunnen klimmen, of trekken ze zich voorgoed terug?

Onder de sterren van Montpellier is een hele fijne feelgood roman waarin de personage goed tot hun recht komen. Marina Folkers weet met haar schrijfstijl precies de juiste sfeer te vangen van haar karakters, maar ook van de omgeving waardoor je van begin tot het eind het boek beleeft alsof je er zelf bij bent. Doordat ze zich focust op de onzekerheden van de personages en het gegeven klein houdt met een flinke dosis humor, zijn de personages levensecht en geloofwaardig. Eigenlijk zijn ze wel een beetje om verliefd op te worden.

Het verhaal ontvouwt zich geleidelijk zonder dat het ergens langdradig wordt. De chemie tussen de Luc en Cleo wordt goed neergezet en doordat er afwisselend vanuit hun beiden wordt verteld, krijg je een mooi totaalbeeld van de gevoelens voor elkaar. Wat er ook voor kan zorgen dat je Cleo af en toe voor haar hoofd wil slaan.

Toch wekken haar twijfels geen irritatie op. Doordat Cleo en Luc allebei al heel snel vertrouwd aanvoelen, is iedere keus die ze maken ook begrijpelijk. Je gunt ze de liefde van hun leven, maar ziet ook de problemen die ze zelf ook zien. Daarbij komt ook nog dat ‘het geheim’ wat ze allebei met zich meedragen niet als donderslag bij heldere hemel komt. Het is een beetje als de liefde zelf, het verrast je en eigenlijk had het nooit anders dan zo kunnen zijn.

Marina Folkers heeft een fijne beeldende schrijfstijl waardoor je als lezer als het ware in het verhaal wordt opgenomen. Of het de omgeving is, de emoties van een personage of een gebeurtenis, alles is omschreven zoals het echt is. Dat maakt het heel herkenbaar. Stiekem deed het mij ook denken aan een film als A good year.

Kortom, Onder de sterren van Montpellier is heerlijk genieten van de omgeving in goed gezelschap. Met een lach en een traan, dat dan weer wel.