Een duik in het moeras.

In mijn recensie ga ik het niet hebben over de inhoud van het verhaal, want daarover kan je uitgebreid lezen in de korte inhoud op Hebban.nl. Ik wil het wel hebben over wat me opviel, me heeft kunnen bekoren en wat ik misschien iets minder vond.
Ik heb niet alleen een zwak voor goed geschreven verhalen, maar ook voor mooie boeken. En dit boek kon me op allebei de vlakken bekoren.
De kaft van het boek (de uitgave die ik heb) is een foto van wat het moeras van Michigan zou kunnen zijn en het bijzondere is dat deze foto ook aan de binnenzijde van het boek staat afgebeeld. Ik vind dit heel symbolisch omdat het verhaal zich op deze manier fysisch in het moeras bevindt.
Het moeras speelt trouwens een heel grote rol. Het is de plaats waar het verhaal zich bijna volledig in afspeelt en die het leven van het hoofdpersonage Helena getekend heeft. Het moeras kleurt ook de taal van de hoofdpersonage.
Het boek start met een fragment uit een sprookje en verderop in het boek lees je telkens het vervolg ervan. Ik hou al van kindsbeen af van sprookjes, maar dit sprookje kende ik nog niet. Ik vond het schitterend gekozen, want het zet de toon en creëert een sfeer. Hoe verder je leest hoe meer het sprookje je op zijn beurt meeneemt.
Ik vond het boeiend om te ontdekken hoe de kindertijd en jeugd van Helena haar dagelijks leven en denken bepaalt. En hoe liefde en afkeer voor één en dezelfde persoon heel dicht bij elkaar blijven liggen tot het echt niet meer anders kan.
Het verhaal is geschreven vanuit het standpunt van Helena en alleen vanuit dat van haar. Je komt niets te weten over de gedachten en bedoelingen van haar gezinsleden of familie. Soms wat jammer, want het maakt de gebeurtenissen soms wat eenzijdig van invalshoek. Maar anderzijds is het dan ook haar verhaal.
De opbouw van het verhaal loopt vanaf het vijfde hoofdstuk volgens een vast stramien: een fragment uit het sprookje, een terugblik naar een gebeurtenis uit Helena's kindertijd en een stukje over het nu. Dit zorgt voor een mooi evenwicht en stoorde me niet.
In de eerste helft van het boek is er van spanning nog niet veel te merken waardoor ik me begon af te vragen wat er nu voor ging zorgen dat dit boek een thriller is. Ongeveer in de helft van het boek bouwt de spanning op en gaat het vooruit als een trein.
Maar dit wil niet zeggen dat ik hierdoor het boek minder goed vond. Want het verhaal leest vlot en is prachtig geschreven. Karin Dionne gebruikt een kleurrijke taal met details zonder hierover te overdrijven. Zo neemt ze je mee naar het moeras en volg je alles vanop de eerste rij.
Mijn besluit: een goed geschreven verhaal dat je als de lezer op sleeptouw neemt. De echte spanning komt pas laat in het boek, maar dit was voor mij geen breekpunt. Misschien wat jammer dat je enkel vanuit het standpunt van Helena leest, maar toch vind ik het boek een aanrader.