Een onmogleijke liefde; autofictie

‘Een onmogelijke liefde’ begint als een liefdesverhaal uit de jaren vijftig, verteld door de dochter uit het boek, Christine. Rachel Schwartz (de naam van de moeder van de auteur) en Pierre Angot (de naam van haar vader in de realiteit) ontmoeten elkaar in een kantine. Ze worden verliefd en een idylle bloeit op.
Pierre is afkomstig uit een bourgeois familie, Rachel uit de arbeidersklasse en ze is joods. Dit maakt dat Pierre wel een relatie wil zonder dit in zijn sociale kring bekend te maken, maar dat hij nooit met haar zal trouwen. Hij wil wel een kind om hun relatie te bezegelen. Rachel houdt zoveel van hem dat ze zich bij deze situatie neerlegt.
Ze krijgen een dochter Christine. Rachel en Christine vormen een gelukkig gezinnetje en hebben een hechte band. Af en toe bezoekt Pierre hen. Hij weigert echter om zijn dochter te erkennen. Op Christine’s geboortebewijs staat dus: vader onbekend.
Eens een tiener gaat Rachel af en toe bij Pierre logeren. Rachel wil dat haar dochter het beter krijgt dan zij en blijft aandringen op erkenning. Stilletjes blijft ze ook hopen dat Pierre uiteindelijk voor haar zal kiezen totdat hij met de boodschap komt dat hij gehuwd is.
Na dit huwelijk is hij bereid Christine als zijn kind te erkennen.
Alles lijkt dus koek en ei.

In de loop van het verdere verhaal wordt Rachel echter door een vriend gealarmeerd: Christine wordt seksueel misbruikt. Rachel treedt niet op; integendeel, ze wordt ziek en in het ziekenhuis opgenomen.
Pierre wordt met de aantijging geconfronteerd, ontkent alles en het contact met Christine wordt verbroken.
De relatie moeder – dochter verloopt moeizaam. Christine weert haar moeder af en neemt afstand. Soms weigert ze zelfs elk contact met haar moeder. Rachel toont begrip voor het gedrag van haar dochter en blijft voor haar openstaan. Na jaren zoekt Christine dan toch weer toenadering en op de laatste bladzijden van het boek doet ze een poging een aantal dingen te verklaren vanuit het perspectief van het maatschappelijke standsverschil.

Het is eigenlijk op deze laatste bladzijden de eerste maal dat de auteur dieper ingaat op beleven en gevoelens. De rest van het boek is een koele beschrijving en analyse van het hele verhaal. Beschrijving of uitweiding over belevingen, gevoelens, gedachten en ideeën komen niet aan bod.
Het verhaal is eerder fragmentarisch, periodiek opgetekend. Angot gebruikt geen hoofdstukken om het boek in te delen. Ze doet dit door tussen de fragmenten een brede spatie te laten. Het verhaal loopt niet vloeiend in elkaar over. Soms is het even moeilijk voor de lezer om zich in ruimte en tijd te oriënteren.

‘Een onmogelijke liefde’ is een typisch ‘Angot – boek’. Christine Angot (1959) schrijft prachtige, strakke literatuur. Het thema incest neemt in haar oeuvre een belangrijke plaats in. Christine Angot was hier zelf slachtoffer van.
De vraag blijft in hoeverre werkelijkheid en deze roman samenvallen. De auteur lijkt iets van zich af te willen schrijven, maar mengt dit met fictie en wordt zo de auteur van autofictie.
Ze wordt erkend als een van de grootste schrijvers van Frankrijk.
Ze begint met schrijven tijdens haar studie rechten. Maar zes jaar lang worden haar manuscripten steeds geweigerd. Haar eerste roman ‘Vu du ciel’ wordt in 1990 uiteindelijk gepubliceerd. Haar volgende twee boeken maken geen indruk op het grote publiek en een aantal manuscripten worden opnieuw geweigerd. In 1995 komt ‘Interview’ uit. In 1999 volgt het succes met ‘L’inceste’.
In 2005 ontvangt ze de ‘prix France Culture’, in 2006 de ‘prix de Flore’. Ze wordt benoemd tot officier in ‘L’ordre des Arts et des Lettres in 2013. ‘Een onmogelijke liefde’ wordt bekroond met de ‘prix Décembre 2015’.