Goede hoofdlijnen, slechte details

Het verhaal dat Adrian Stone in 'De Klauw' vertelt, is zonder meer een goed verhaal; het heeft een redelijk diepgaand plot dat niet binnen enkele hoofdstukken geschreven kan worden en er zitten enkele verrassende wendingen in. Desondanks faalt Stone enigszins waar het de details betreft, details die een boek net speciaal maken.
Zo worden de karakters eigenlijk niet erg uitgewerkt; je krijgt als lezer te horen dat de hoofdpersoon, Marit, kastanjebruin haar en groene ogen heeft, en daar houdt de beschrijving dan wel weer op. Eveneens werkt hij de gedachten van haar vrijwel niet uit, waardoor je als lezer alleen maar het beeld krijgt van een wantrouwende vrouw, die heel veel van haar 'broertje' houdt en die in een, haar onbekend, verleden misbruikt is. Zo'n beperkt beeld schetst Stone van alle karakters die in het boek voorkomen, maar wellicht is dit zijn stijl: ook de gebeurtenissen zijn op zo'n beperkte manier beschreven. Stone geeft de lezer geen overdaad aan details over de landschappen, gebouwen, wezens enzovoorts. Ook gebeurtenissen worden niet lang gerekt, Stone vliegt vrij snel van de ene situatie in de andere en eindigt en begint deze erg abrupt, waardoor het boek erg fragmentarisch opgebouwd lijkt te zijn.

Ondanks zijn iets wat teleurstellende schrijfstijl, leest het boek wel erg lekker en snel door. Het boeit en als lezer wil je graag weten hoe het verder gaat. Helaas is het geen erg dik boek, het heeft weliswaar ruim 300 bladzijden, maar het is klein van afmetingen en heeft een groot lettertype, waardoor je het in een weekend gemakkelijk uit kan lezen. Wellicht had Stone er beter aan gedaan om zijn lezers iets meer te geven door het boek wat groter te maken. Voor nu wordt het wachten op het volgende deel, want ondanks de slechtere puntjes, wil je toch weten hoe het verder gaat.