2.5 sterren

2.5 STERREN VAN DE 5 STERREN
*Bij deze excuseer ik me ook even voor de ijlenlange 'recensie' die hierop volgt.*
Daarnaast wil ik Hebban bedanken dat ik deel mocht nemen aan deze geweldige leesclub. Het ontdekken van anderen hun mening heeft mij weer heel wat bijgeleerd. Voor mij was dit helaas geen topper, maar ik heb het ergens toch graag gelezen.
Het is een apart boek, je moet er echt voor te vinden zijn. Ik neem je dus mee in zowel een teleurstelling als een herontdekking. Een zeer wisselende mening over het boek, al zeg ik het zelf.
Voor mij is het ook nog steeds onduidelijk of ik het nu een fijn boek vond, of niet.

De interesse werd opgewekt toen ik las dat dit boek over een Bijbels figuur ging: Maria Magdalena. In de geschiedenis, in de Bijbel en de Kerk uiteraard, wordt zij niet zo mooi afgebeeld.

Ik heb sterk getwijfeld of ik mijn eigen overtuigingen in deze recensie zou toevoegen, maar heb dit uiteindelijk niet gedaan. Voornamelijk omdat de schrijfster zelf in het boek zeer objectief is gebleven en dat heb ik bewonderd aan haar.
Was ik het altijd eens met de dingen die de schrijfster vertelde? Neen. Maar er waren ook genoeg momenten dat ik het wel eens was met haar. Het is zeer wisselend net dankzij haar objectieve manier van schrijven.

Belangrijk bij het lezen van dit boek is dat je open staat voor andere meningen en de kans grijpt om ze te begrijpen. Het is ontzettend interessant om te weten wat andere denken. Wat jouw eigen visie ook mag zijn, elk verhaal heeft twee kanten en vaak is het een kwestie van zoeken naar het centrale punt.
Enkel wanneer je open staat voor beide kanten, kan je dat centrale punt vinden. Laat me dan mijn eerste mening neerpennen: dit boek kiest geen kant. Wat voor mij interesse opwekt omdat ik steeds opzoek ben naar dat centrale punt.
‘De verboden vrouw spreekt’ gaat elementen van beide kanten aanhalen en vermengd deze. Hoewel ik een zeer feministische visie verwacht had, werd ik in de inleiding al aangenaam verrast door de schrijfster. [Ik citeer vanaf pagina 10 bovenaan.]

“Ze is in mijn ogen geen feministe, maar een wijze en gepassioneerde vrouw die de pijn in zowel mannen als vrouwen benoemt en pleit voor een samenwerking tussen de mannelijke en de vrouwelijke energie.”

Vanaf pagina 10 was ik dus gelijk mee met dit boek. Dat de schrijfster een spiritueel boek objectief maakte, vond ik het bewonderen waard. Vaak zijn spirituele boeken zeer subjectief.
Hoewel er -uiteraard- zowel argumenten tegen als voor feminisme, geslachtsrollen,… gebruikt worden in het boek; is er geen mening die duidelijk overheerst of de waarheid wilt aanhalen. Dit boek brengt twee uiterste kanten samen en dat is zowel mooi als tactisch van de schrijfster.
Er gaan momenten zijn dat je het eens bent met haar, en op andere momenten gaat je bloed koken. Als niet-feminist heb ik soms het boek moeten neerleggen omdat ik walgde van enkele uitspraken. Maar dan kwam ik weer zaken tegen waar ik het sterk mee eens was, waarvan ik zeker weet dat de andere kant dan weer walgde.
Het is een mooie weegschaal die voor iedereen anders is. De lezer krijgt zo een eigen mening in het boek. Dat er geen verhaal in zit wordt snel duidelijk, maar daar doelt de schrijfster ook niet op. Ze geeft je de ruimte om je mening te ontdekken en biedt allerlei zaken aan om die mening eventueel om te vormen.
Na het lezen van dit boek heb ik weer wat geleerd van de andere zijden met meningen. Op een heleboel thema’s, niet enkel feminisme. Is mijn mening veranderd? Neen.
Kortom: de schrijfster neemt je mee in een avontuur en laat je zelf de keuze maken welke dingen je meeneemt in je dagelijkse leven, en welke zaken je links laat liggen.

Wat ik al gauw begon te missen, als in vanaf de eerste paar pagina’s na de inleiding, was de “waarheid”. Ik heb voordien het verhaal van Maria Magdalena gelezen en vind het moeilijk om dat figuur te herkennen in het figuur uit het boek. Voor mij is de gelijkenis er niet waardoor het eerder aanvoelt al de schrijfster die verteld.
Ik geloof sterk dat ze zich heeft laten inspireren door het Bijbelse figuur, maar ik vind het jammer dat er een soort interview ontstaat met een aangepast figuur. Toen ik online zocht naar recensies, leek niemand zich uit te spreken. Vaak dat het lessen bevat en spiritueel was, maar geen kritiek. Uiteindelijk zijn figuren uit religie een zeer gevoelig onderwerp, zeker als je argumenten en meningen geeft die tegenstrijdig kunnen zijn met die ideologie.
Toen vond ik een recensie die aanhaalde dat Maria Magdalena (mis)gebruikt werd om spiritualiteit een gezicht te geven. Alsook de problematiek aan te kaarten van de modernisering. Die gedachtegang kon ik volgen, maar akkoord was ik niet volledig.
Het boek focust dus niet op een figuur en haar visie op liefde, seksualiteit en andere onderwerpen. Nee, het boek gaat over de schrijfster en haar visie, haar zoektocht naar dat middelpunt. Haar muze was wel Maria Magdalena.
Ik heb op een bepaald moment het idee van Maria Magdalena moeten loslaten. In het boek bestaat ze niet. Het was voor mij de schrijfster die zaken geleerd had in het leven, en in gesprek ging met haar oude zelf. Op die manier kwam het boek veel persoonlijker over en kreeg je ook interactie.

Doordat Maria Magdalena zo weinig aan bod kwam, krijg je als lezer uiteraard een andere blik op het boek. Het historische is geschrapt en je merkt dat het niet overeenkomt met wat het Bijbelse verhaal verteld. Het nam ook even in beslag om het als een losstaand iets te zien en niet als de mening van Maria Magdalena. Of een soort onderzoek vanuit haar gekende geschiedenis.
Natuurlijk weten we nooit of Maria Magdalena ooit bestaan heeft. Zoiets is subjectief. De ene gelooft dat Bijbelse figuren geleefd hebben, voor andere is het fictie. Helaas behoor ik tot die laatste groep. Hierdoor vond ik het soms wat ongemakkelijk hoe de schrijfster sprak over Maria Magdalena alsof ze tot haar sprak.
Helaas ligt mijn grens van rationaliteit daar. Zelfs als spiritueel persoon vond ik het soms te ver gaan en had ik al de drang om de schrijfster met beide voeten op de grond te zetten.
Het concept channeling is voor mij in het algemeen een beetje te veel hocus pocus. Zoiets neem ik ook niet gauw serieus. In dit boek vond ik het zelfs soms een beetje misplaatst. De schrijfster was niet Maria Magdalena, ze nam haar identiteit niet over. Het doorkrijgen van boodschappen vind ik niet passen bij channeling.
Zoals ik eerder al aanhaalde, het lijkt meer alsof de schrijfster Maria Magdalena als een muze ziet en een bepaalde steun vond bij haar. Hedendaags zien we dat vaak met idolen in de muziek wereld. Bekende mensen die op de één of andere manier een bepaalde rol in ons leven krijgen, ook al kennen we ze niet.
Als ik het op zo’n manier bekeek, kon ik het idee van de schrijfster beter volgen en vond ik het zeer mooi om te zien hoe zij zichzelf ontdekte.

Het idee van een interview (het eerste gedeelte van het boek) vond ik in het begin niet zo spectaculair. Het gaf mij geen ‘wow’-gevoel omdat het vluchtig en onprofessioneel overkwam.
Bij een interview schrijfstijl heb je al snel het gevoel van een (kranten)artikel. De herhaling die aanwezig was, maakte het soms lastig om door te lezen. Soms moest ik twee keer nadenken omdat het leek alsof ik dat stukje al eens gelezen had.
Je had ook stukken die heel mooi en goed uitgelegd waren, maar dan plots stukken die super ingewikkeld waren. Dat je ze soms opnieuw moest lezen om de gedachten te kunnen volgen. Dat evenwicht is zeer scheef getrokken waardoor het als lezer soms niet fijn is.
Ik moet ook zeggen dat het geen aangename schrijfstijl was. Het gaf een haperend gevoel en ik miste gewoon dat gevoel van eenheid. Het vloeide niet in elkaar over. Ook al volgde de vragen elkaar op, nog steeds leek het enorm chaotisch en niet op z'n plek te vallen.
Begrijp me niet verkeerd, dit is een boek dat tussen fictie en non-fictie schommelt met vrij moeilijke thema's. De stijl en structuur heeft ook bepaald "regeltjes" zeg maar. Als je een interview wilt gebruiken, vind ik wel dat je gedeeltelijk academisch mag blijven. Vooral dat je meer de journalistiek erin verwerkt en echt ingaat op elkaars antwoord/vraag. Ik zeg het niet vaak maar voor mij was er een gebrek aan techniek. Het is een genre dat ik zelf ook niet zou kunnen schrijven, net omdat het zo moeilijk is.
Daarnaast hing het gehele boek niet aan elkaar. De blokken waren te duidelijk, maar bijvoorbeeld ook haar vraag-antwoord onderdelen vloeide niet lekker. Op die manier voelde het niet aan als één boek.
Het is en blijft een moeilijke grens tussen fictie en non-fictie, maar ik had ergens toch een beetje meer samenhang verwacht. Nu leek het een individuele opsomming.

Mijn conclusie? Ik denk niet dat ik het boek snel zal aanraden aan een doorsnee lezer, eerder aan iemand die zoekende is naar een eigen mening. Dat objectieve heb ik gedurende het gehele boek bewondert. Ook mooi om te zien hoe de schrijfster groeide als persoon.
In schrijfstijl en techniek mis ik zeer veel. Het is zwak voor het genre op zich. Jammer, want daar verlies je snel punten mee. Zelf zou ik dit genre niet kunnen schrijven net omdat het zo moeilijk is. Dus ik kan het wel waarderen dat de schrijfster zo haar best heeft gedaan. Want dat merk je dan weer wel, de liefde van de schrijfster over het onderwerp dat ze neerpent.
Zelf neem ik niet echt wat mee uit het boek. De zaken waar ik mee akkoord ging, die lagen voor mij al een soort van vast. Mijn mening is dus niet veranderd over bepaalde onderwerpen. Wel vond ik het super om de andere kant van de mening eens door te lezen. Zo begrijp je anderen beter en daar hou ik van. Ik ben steeds opzoek naar een centraal punt en daar hielp dit boek sterk bij.
Ik denk gewoon niet dat de tips en tricks uit het boek echt passen bij wie ik ben als persoon en wat mijn levensstijl is. Misschien dat sommige tips ook eerder gericht zijn naar mensen die al wat ouder zijn. Die misschien al vaker een schommelende mening hebben gehad in het verleden, of zichzelf weer aan het herontdekken zijn. Als jongvolwassen heb je net dat proces doorgemaakt.
Ik zou graag wat anders van deze schrijfster lezen, maar dan eerder in proza. Dit genre is zo zwaar om te lezen, en vooral de techniek moet mooi uitgevoerd worden. Ik miste het serieuzere aan de schrijfstijl.