Kagawa doet het weer!

De Talon-serie was tot heden niet mijn favoriete Kagawa serie. Het voelde anders aan en ik leek niet in het verhaal te komen. Bij boek drie is dit totaal veranderd. Er kwam eindelijk was spanning in het verhaal. Iets waar ik al langer op gehoopt had.
Toch bleven er enkele puntjes waar ik niet omheen kon. De perspectieven die telkens wisselen maakten het soms toch moeilijk om de verhaallijn volledig te volgen. Hoewel het stukje van Dante tegen het einde een belangrijk rol kreeg, vond ik zijn deeltjes vrij saai. Vanaf het begin was Dante niet mijn favoriete personage. Nu zeker niet meer...
Een ander iets dat me dwars bleef liggen was de love triangle. Iets wat zowat elk boek van Kagawa bevat. Waar ik dus volledig klaar mee ben. Mijn keuze blijft trouwens Riley.
Dit boek bevatte een heleboel nieuwe elementen en ik vond het idee achter de levensverwanten zeer goed uitgewerkt. Heel veel situaties leken uitzichtloos en net op het laatste punt veranderen deze. Dat wekte enorm veel spanning op.
De setting vond ik deze keer ook beter naar voren gebracht. Zeker wanneer ze in het ondergrondse labo zijn. Daar kon je bijna de spanning en angst ruiken. Zeer mooi uitgewerkt.
Het derde deel was in mijn ogen echt het beste deel (tot hiertoe dan, er komen er nog twee). Toch net geen vijf sterren o.w.v de love triangle die blijft herhalen.