everything comes till an end

Bevroren nacht van Sara Raasch is het laatste deel uit de ‘sneeuw als as’ serie. Ik vond het een zeer leuk boek, het einde was alleen een beetje voorspelbaar. Vandaar de 4 sterren.

De titel is een beetje raar gekozen. Bij de andere twee boeken is er sprake van een vergelijking: sneeuw ALS as en ijs ALS vuur, maar hier niet. Toch is de titel passend. Bevroren nacht staat volgens mij voor donkere en gevaarlijke tijden met de vijand angra. Meira wil hem verslaan om de wereld terug een veilig oord te maken voor alle mensen.
De cover van het boek is ook weer prachtig. Een rondje met dit keer alle vier de seizoenen. Lente zomer herfst en winter. Dit kan wijzen op een eenheid/ verbond tussen alle vier de seizoenen. De achtergrond(de golven) zou eventueel kunnen slaan op een ritme seizoen, aangezien eb en vloed regelmatig in ritme terugkeert of als woelige tijden in het verhaal.

“Ik heb nooit gedacht dat ik nog een dag zou meemaken waarop een Ritmekoning opkomt voor een koninklijke hoogheid van een Seizoen. Dat is pas het eerste van alle wonderen die zich zullen voltrekken”

Het boek begint midden in het verhaal. Dit vond eigenlijk een beetje vervelend, omdat ik het vorige boek een paar maanden terug had gelezen en dus een paar elementen vergeten was. Een kleine opheldering was nodig, ik heb op internet snel een samenvatting van het vorige boek hiervoor moeten lezen.

Er zijn dit keer drie perspectieven. Dat van Meira, van Mather en van Ceridwen. Meira’s verhaal is in de tegenwoordige tijd geschreven en in de ik vorm( vertellende ik) terwijl de andere twee in de hij/zij vorm zijn geschreven en in de verleden tijd. Soms bracht dit me een beetje in de war.

In dit boek begint de actie vrij laat. Het eerste deel van het boek gaat het meer over meira’s gedachten en dat vond ik een groot pluspunt. Je komt erachter dat Theron haar grootste zwakte heeft en ze niemand kwaad wil doen. Meira gaat verantwoordelijkheden nemen.

Mather vond ik een minder personage in dit boek. Hij volgt Meira altijd met zijn dooikinderen en kan aan niks anders denken dan aan Meira. Hij wil nooit toegeven aan zijn zwaktes en anderen koste wat het kost beschermen, wat vrij irritant was.

Ceridwen, het laatste perspectief heeft mij het meest verrast. Ik dacht dat zij een saai en nutteloos personage zou zijn, maar dat bewijst toch het tegendeel. Ceridwen weet wat ze wilt en wil haar koninkrijk beschermen, maar denkt ook aan zichzelf en haar geliefdes. Ze is eigenlijk een strateeg want ze denk overal aan en dat was heel interessant om te lezen.