Winters boek over volhouden en jezelf overwinnen

Met alle geweldige Olympische prestaties van de afgelopen winterspelen nog in gedachten blijft het ook in de lente nog fijn om een boek over schaatsen in te duiken. En zeker een boek met zulke mooie illustraties als De jongen die met de dieren schaatste. Een inspirerend verhaal voor kinderen over vallen en opstaan, over hard, harder en nóg harder werken en over het bereiken van je doelen.  

Edward van de Vendel en Sanne te Loo maakten een lees- en kijkboek over de Nederlandse Canadees en schaatser Beorn Nijenhuis, die als achtjarig jongetje al droomde van een schaatscarrière en in 2006 meedeed aan de Olympische Spelen. Het verhaal begint bij de achtjarige Beorn, die het liefst op het meer achter zijn huis in Canada schaatst, waar de dieren vanuit de bossen naar hem kijken. Als hij zijn allereerste wedstrijd op een haar na verliest, zou hij het liefst zijn schaatsen weggooien, maar dan besluit hij dat hij wil winnen. In de jaren erna zien we hoe Beorn traint, doorzet, naar Nederland verhuist en steeds beter wordt, totdat hij op zijn eenentwintigste zijn uiteindelijke doel behaalt: meedoen aan de Olympische Spelen.  

Het verhaal heeft sterke kanten. Zo is de gedachtewereld van Beorn echt die van een kind. Als papa bijvoorbeeld vraagt of Beorn zijn eerste wedstrijd spannend vindt, zegt Beorn: ‘Spannend is alleen als je denkt dat je gaat winnen.’ En als hij voor het eerst verliest, is alles om Beorn heen zwart. ‘De kleuren van de wereld zijn weggevlucht’. Verder is het verhaal op een vrij simpele manier geschreven, waardoor oudere kinderen het zelf kunnen lezen en jongere kinderen goed voorgelezen kunnen worden. En de boodschap is fantastisch waardevol; als je niet opgeeft maar doorzet, kun je bereiken wat je het liefste wilt.  

Toch zijn er ook minder sterke kanten aan het boek. De plotselinge wending aan het einde van het verhaal werkt bijvoorbeeld verwarrend, met name wanneer je het boek voorleest. Maar wat vooral een beetje verbaast, is de titel: De jongen die met de dieren schaatste. Want waar de dieren een glansrijke hoofdrol innemen in de titel, moeten ze in het verhaal zelf genoegen nemen met een enigszins geforceerd aandoende bijrol. Het boek gaat zeker over een jongen die schaatst, maar geen eland of beer op noren die hem daarbij vergezelt. En hoewel dat wellicht ook enigszins onwerkelijk is, impliceert de titel toch echt iets anders dan in de inhoud terug te vinden is.  

Grote hulde daarentegen voor de betoverende illustraties. Sanne te Loo zet sprookjesachtig mooie, winterse taferelen neer met het prachtige Canadese landschap als letterlijke hoogtepunt. De kou is bijna in je vingers te voelen en je krijgt spontaan zin om zelf het ijs op te gaan. Al met al blijft het boek dan ook zeker een aanrader voor elk kind dat nu alweer reikhalzend uitkijkt naar de volgende winter en wel een beetje doorzettingsvermogen kan gebruiken.