Droge humor als relativering.

Aangezien ik hardop heb moeten lachen om het eerste boek van Jonasson over deze 100-jarige man (Allan), De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween , wilde ik heel graag deze opvolger lezen. Het geniale bommenmeisje had ik al gelezen, als ook lekker weg maar daar had ik geen lachsalvo’s bij dus het was best spannend om met deze te beginnen. Want het zou wat tegen kunnen vallen.

Nou die angst was ten onrechte! Jonasson blijft gewoon in staat om de capriolen van deze 100-jarige haarfijn neer te zetten. Het boek is ook heel actueel, zo komen we daar Trump tegen, Merkel en Poetin om er maar een paar te noemen. Jonasson weet feilloos deze karakters neer te zetten en met een paar woorden de hedendaagse geschiedenis vast te leggen. Ik heb regelmatige hardop moeten lachen, vooral de twitter acties van Trump zijn daar debet aan. Ook was er gegrinnik om Merkel, Kim Jong-un en wordt de manipulator Poetin zeer fijnzinnig neer gezet.

Uiteraard beleeft Allan deze avonturen niet helemaal alleen, Julius en verderop in het verhaal sluit Sabine in Zweden aan. Ook die heeft de nodige droge humor.

Ik vind het bijzonder knap hoe deze boeken geschreven zijn, ik hou niet van over de top humor maar in dit boek komen toch behoorlijk wat absurde gebeurtenissen voor maar door de manier waarop Allan daarop reageert wordt het weer compleet teruggebracht in het normale door zijn droge humor.

Ja, ik ben fan en ik hoop dat Allan nog veel ouder mag worden van Jonasson en dat we dan ieder jaar weer door de ogen van Allan mogen herbeleven, want de wereld kan wel een beetje relativering en humor gebruiken!