Een oprechte en integere zoektocht.

Het is een boek in een genre wat ik niet veel lees, de waargebeurde verhalen, omdat ik mij dan een voyeur voel. Iemand die zich rondwentelt in de ellende van een ander. Waarom moest en zou ik dit boek dan lezen?

Ten eerste omdat de psycholoog in mij het waarom niet loslaat in dit soort zaken. Ik wil het begrijpen omdat het zo complex is, geen eenduidige oorzaak heeft. Hoe komen deze drijfveren tot stand? Ook omdat ik hoopte dat dit een oprechte zoektocht is van een moeder die probeert te begrijpen wat voor andere slechts een nieuwsbericht is waar je makkelijk over kunt oordelen om het zo ver van je af te kunnen houden. Een nieuwsbericht dat de hele wereld schokte en uit den treuren werd geanalyseerd door experts of helaas teveel wannabee experts waardoor er veel onzin de wereld in kwam en die toch op een of andere manier hardnekkig is en blijft beklijven.

Het boek is inderdaad een oprechte zoektocht en iets waar je in eerste instantie niet meteen bij stilstaat ook een rouwproces van een moeder die haar kind verloren is door zelfmoord. Op zich al iets om gek van te worden maar in dit geval is het nog veel extremer en komen er emoties bij die zoveel tegenstrijdigheden oproepen omdat hij ook een moordenaar is, iemand die vol woede bleek te zitten. Een eigenschap die je niet kent van je kind. Dat lieve bundeltje dat je groot heb gebracht is in staat in koelen bloede levens te nemen. Ik kan na het lezen van dit boek niet meer doen dan een diepe buiging maken voor deze enorme sterke vrouw. Hoe die naar zichzelf en naar haar kind weet te kijken. Hoe zij leert omgaan om de last van zijn moorden, het verdriet van al die andere op haar schouders, en er niet voor weg lopend. Ze is in Littelton blijven wonen. Natuurlijk heb je de neiging om te kijken naar jezelf als moeder als je kind zoiets afschuwelijks heeft gedaan, waar ben ik de fout in gegaan? Wat heb ik gemist? Tijdens het lezen van haar ervaringen komen er kleine dingen naar boven waarvan je als buitenstaander achteraf kunt denken ja misschien meer echt luisteren. Niet alleen de opvoeder zijn die graag wil dat zijn kind beleefd is en zich weet te gedragen. Leuk natuurlijk maar wil je echt weten wat er in je kind afspeelt luister dan echt en oordeel niet. Maar als ik heel eerlijk ben zijn en worden hele generaties zo opgevoed en het is ook een conclusie waar zij zelf toekomt. Maar dat heeft dus niets te maken met het beeld bij het grote publiek, dat er van uit ging dat het ongeïnteresseerde welgestelde mensen waren met teveel wapens in huis. Er waren geen wapens in huis, sterker nog ze hadden daar niks mee en ja ze hadden een groot huis, dat ze als opknapper hadden kunnen kopen.

Achteraf en met overleg met veel deskundige komt zij tot de conclusie dat haar zoon sowieso depressief was. Had zij dat als moeder moeten weten? Ja, natuurlijk vindt zij zelf van wel maar als je leest hoe zijn gedrag thuis was dan zouden veel ouders met lastige pubers hun handen dichtknijpen als hun zoon nog zo aanspreekbaar was. Een echte diagnose zal er natuurlijk nooit komen omdat de persoon zelf niet meer onderzocht kan worden en er altijd verschillende opinies zullen blijven bestaan.

Daarnaast heeft het onderwerp ook mijn persoonlijke interesse. In eerst instantie kwamen er verhalen naar buiten dat Eric Harris en Dylan Klebold gepest werden op school. Die verhalen kloppen trouwens wel tot op een behaalde hoogte, die sfeer op de school klopte ook van geen kant achteraf gezien, maar het lijkt toch niet DE aanleiding te zijn geweest. Het is gewoon een complexheid van factoren die kunnen leiden tot dit soort daden en in dit geval waarschijnlijk een wisselwerking van twee karakters met ieder hun eigen problemen die elkaar in stand hielden en zelfs zo toxic voor elkaar waren dat het tot dit kon leiden (zoals bijvoorbeeld wel bekend binnen de psychologie de depressieve en de narcist, natuurlijk blijft dat achteraf praten en koudegrond analyse). Je kunt natuurlijk letten op een aantal van die factoren maar echt die zijn voor zoveel mensen van toepassing en die komen niet tot dit soort daden. Een antwoord vinden zodat het nooit meer voorkomt is onmogelijk in mijn optiek. Ik ben zelf gepest op school en kan ook met volle overgave zeggen dat ik die eerste 15 jaar van mn leven nooit, nee nooit, meer over zou willen doen. Maar eerlijk gezegd heb ik nooit moord/zelfmoord gedachtes gehad. Wel weet ik nu zeker ( ik had altijd wel het vermoedde) na het lezen van dit boek dat ik toen depressief was.

En dat is ook iets wat Sue Klebold onder de aandacht wil brengen van de lezer. Omdat het niet meteen altijd zal leiden tot zulke daden maar dat het zeker iets is wat heel veel invloed heeft op je zelfbeeld en op je verdere leven. Dus zeker iets om meer bij stil te staan en niet alles af te schuiven op pubergedrag wat toch wel overwaait. Neem echt de tijd om te praten maar vooral te luisteren naar je kind. Hoor wat het te zeggen heeft en wapper het niet weg of doe het niet af met een cliché omdat het je even niet uitkomt of niet weet wat je er mee aan moet. Verdiep je in de materie en zoek hulp.

Sue Klebold heeft een boek geschreven wat van haar zoon een mens heeft gemaakt naast die afschuwelijke daden die zijn leven aan het eind heeft getekend en gedefinieerd. Zij heeft op geen enkele manier geprobeerd dat te vergoelijken. Het verdriet van de nabestaanden van de slachtoffers en de overlevenden van dit drama staat centraal. Zij heeft slechts geprobeerd inzicht te verschaffen om herhaling zoveel mogelijk te kunnen voorkomen.

Binnenflap:

Sue Klebold heeft de afgelopen jaren elk detail van haar gezinsleven blootgelegd en geprobeerd te begrijpen wat de cruciale overlap is tussen geestelijke gezondheidsproblemen en geweld. In plaats van zich te laten verlammen door haar verdriet en berouw, is zij zich gepassioneerd en effectief gaan inzetten voor een verbetering van het bewustzijn van de geestelijke gezondheid en voor betere behandelingen.

De auteur schenkt alles wat zij met dit boek verdient aan onderzoek en aan charitatieve organisaties die zich richten op geestelijke gezondheidsproblemen.