Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Wat je met muziek kan zeggen

Antoinette Schram 24 oktober 2018
Het geheim van Anna Enquist stond al een tijdje bij mij in de boekenkast. Goed boek zei een vriendin, maar ik kwam er niet toe om het te lezen. In deze week van het vergeten boek kon ik er niet om heen, juist omdat in het laatste boek wat ik las (Zoete zee) een geheim speelde, dat niet echt tot opheldering komt. In de roman van Anna Enquist worden alle geheimen wel verklaard. Of dat dan tot meer leesplezier leidt is maar de vraag.
Het geheim draait vooral om Wanda Wiericke. In het begin van het boek woont zij in een dorpje in de Pyreneeën en wordt er een piano in haar huis gehesen. Ze is op leeftijd en kijkt terug op een carrière als pianiste, die voortijdig is afgebroken door reuma. Een tweede verhaallijn is van Bouw Kraggenburg, de ex van Wanda, die in de krant een bericht leest over Wanda en besluit om haar na 30 jaar weer op te zoeken. Dan zijn er nog hoofdstukken die het leven van Wanda vertellen vanaf haar geboorte in 1933, haar jeugd in de oorlog en de gevolgen van de geboorte van haar invalide broertje, haar ontwikkeling als pianiste tot het eind van haar muzikale carrière. Deze hoofdstukken zijn in de tegenwoordige tijd geschreven. Dat geeft het verhaal snelheid. De scenes zijn vaak kort en, hebben zinnen met een bepaald ritme. Ik merk regelmatig een opsomming van drie details, maar misschien is dat te ver gezocht.
De verhaallijnen lopen langs elkaar heen, lijken niets met elkaar te maken te hebben, totdat voor mij als verrassing de onthulling (in hoofdstuk 17) hoe Bouw in het leven van Wanda komt. Hij denkt er aan terug onderweg in Frankrijk, terwijl in de levensloop Wanda ook op dat punt is aangekomen. Hoe hun liefde zich voor elkaar ontwikkelt en dat dit niet voor eeuwig is, wordt neergezet in scenes waar niet alleen woorden voor zijn. Steeds is daar op de achtergrond de muziek, die Wanda studeert en speelt. Ik ben zelf niet zo muziekkenner en dat maakt deze roman voor mij nieuwe werelden opent. Als je dat wel bent heb je aan het motto van de zingende moeder van Wanda al genoeg "Glücklich ist... wer vergisst...was doch nicht zu ändren ist”, om te vermoeden hoe het geheim van Wanda's leven in elkaar zit.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Antoinette Schram