Vluchtig, maar een heerlijke historische roman

Hildegard is een nog maar een meisje van vijf als het boek begint in 1905 met een spannende vlucht uit Rusland. Haar ouders zijn rijk geworden in de bonthandel, maar ze moeten alles achterlaten als de communisten (dan nog vanuit historische oogpunt consequent bolsjewieken) genoemd, hun strijd beginnen tegen de kapitalisten. Het gezin von Plötzke gaat wonen op het familielandgoed in Köningsberg. Hildegard krijgt een opvoeding om haar tot een dame te maken en heeft weinig contact met andere kinderen. In haar jeugd ervaart ze een volgend drama als haar vertrouwde kindermeisje zonder afscheid wordt weggestuurd door haar vader. Enig lichtpuntje worden de gespreken met Gustav, een jongeman uit Deutsch-Südwestafrika, die bij zijn Opa en Oma woont om te kunnen studeren aan de universiteit. Zijn grootouders komen regelmatig op bezoek, maar dan breekt de Eerste Wereldoorlog uit en vertrekt ook hij. Hildegard is ondertussen zestien en merkt hoe ze eigen keuzes kan maken en haar steentje kan bijdragen in het leed wat door de Grote Oorlog wordt aangericht. Ze gaat als vrijwilligster werken in het noodhospitaal waar de gewonde soldaten vanaf het front worden gebracht. Na de oorlog blijkt haar familie geruïneerd; bont heeft voorlopig niemand nodig en haar vader regelt een huwelijk voor Hildgard met de dokter uit het ziekenhuis. Hildegard merkt dat ze geen nee kan zeggen. Als ze voor haar huwelijk in Berlijn komt, doet ze een pijnlijke ontdekking. Zo is de nieuwste roman van Irma Joubert een aaneenschakeling van allemaal dieptepunten in het leven van Hildegard. Zou haar verhaal nog een gelukkig einde krijgen?
Irma Joubert heeft een talent om vaart in het verhaal te brengen. Zo beschrijft ze veertig jaar van het leven van Hildegard met maar een gedetailleerde jaren, om vervolgens weer een sprong in de tijd te maken. De details in het verhaal zijn vaak hartverscheurend voor Hildegard waardoor je als lezer al gauw met haar mee voelt. Persoonlijk vind ik het wel fijn om niet alles van de Eerste en Tweede Wereldoorlog uitgewerkt te zien. Het is knap hoe je met een paar facetten toch veel kunt vertellen. Zo worden de historische details in het verhaal verweven. Over de Eerste Wereldoorlog door de verhalen, die de gewonde soldaten aan Hildegard vertellen. De feiten van de Tweede Wereldoorlog krijgt zij van haar hulp in de huishouding of door de brieven van haar zoon, die zo vertelt over de slag bij Arnhem. Na de oorlog komen historische details van een dementeerde baron. Wat een heerlijke knipoog van Irma Joubert om zo met de geschiedenis om te gaan. Hildegard zelf vindt geschiedenis een afschuwelijk vak. Zij kan dingen alleen maar leren met ezelsbruggetjes, maar ondertussen weet Irma lezers wel het belang van historische kennis duidelijk te maken. De connectie die in deze roman (en hopelijk in de rest van de trilogie) wordt gelegd tussen Duitsland en het huidige Namibe is erg interessant, maar had nog wel meer uitgewerkt mogen worden. De verhaallijn die Irma Joubert gebruikt op Hildegard uiteindelijk in Afrika te laten aankomen, vind ik vergezocht, maar past wel in de roman zoals Joubert ze schrijft, dus echte fans zullen zich daaraan niet storen.
Het boek verdient de volle vijf sterren als het gaat om leesplezier, maar het is ook vluchtig. Karakters behalve dat van Hildegard zijn nauwelijks uitgewerkt. Meer dan in de andere romans geeft Irma Joubert het persoonlijk geloof een positieve rol in het boek en dat zullen vooral christelijke lezers kunnen waarderen. Ondanks het talent van Joubert om geschiedenis in een mooi verhaal te verpakken, laat het verhaal verder weinig indruk bij mij achter. Kortom Hildegard is wat mij betreft niet een mustread, maar wel een lekker om te lezen.