Meesterlijk geschreven verhaal

Wytske Versteeg geeft het woord aan Tomas Augustus, die met een flinke dosis sarcasme op zijn leven terug blikt. Hij blijkt een overlever te zijn, de meeste mensen zijn gestorven door een epidemie die de maatschappij heeft ontwricht. Hij was plastisch chirurg met een misvormd gezicht, gevangen in een huwelijk omdat zijn schoonvader zijn kliniek financierde. Nu mijmert hij nog over Maria, een jonge vrouw op wie hij voor het eerst in zijn leven verliefd was. De monologe vertelling springt van passage naar passage, waarbij een woord of een scène associaties oproepen bij Tomas over zijn verleden, zijn huwelijk, zijn werk, zijn affaire en hoe samenleving ten onder is gegaan. Het is bitter, galgenhumor, eenzaam. De spanning zit in het lezen daarin dat je afvraagt hoe het zo ver heeft kunnen komen, omdat er steeds maar gedeeltes van zijn leven worden verteld. De roman heeft een schakelpunt waarbij je denkt natuurlijk, hoe kan het ook anders? Dan blijft de mens over in zijn kern, die er naar verlangt om gezien en aangeraakt te worden.
Wytske Versteeg zet dit stilistisch sterk neer met scherpe zinnen, die je steeds weer kunt herlezen.