Nick Stone. Baf! Da's een naam die staat. Met een originele titel als Mister Clarinet, een boeiende flaptekst én een interessante achtergrond bij zowel auteur als verhaal, moet dit boek minimaal even opgepakt worden in de boekhandel om te kijken wat dít nu weer is.
Weet je wat? Ik spring in het diepe en koop em gewoon.
Met gemengde gevoelens begin ik even later thuis te lezen.
De opening is interessant. Geen hoogdravende literatuur, maar recht toe recht aan geschreven. De auteur weet waarover hij schrijft, omdat hij persoonlijk de achtergrond goed kent. Maar het verhaal zélf blijft niet hangen, is niet boeiend en glijdt langzaam af totdat ik bemerk dat 't een verplichting wordt om door te lezen. Ik ben dan halverwege het boek. Archeloos loop ik alvast naar de boekenkast om de nog-te-lezen stapel te inspecteren en een titel uit te kiezen waar ik vast weer vrolijk van wordt.
Sorry Nick. Het zal een behoorlijk karwei geweest zijn om dit boek te schrijven, maar mijn waardering gaat niet verder dan twee sterretjes.