Lezersrecensie
Literaire recensie: De minzame moordenaar ; Bram Dehouck
RECENSIE: De minzame moordenaar, Bram Dehouck
‘De moord op zich plezierde me niet.
Integendeel, ik voelde een afkeer voor deze mannen, en ik stootte alleen zo hard toe om zo snel mogelijk mijn hand te kunnen terugtrekken, weg van dat vallende lichaam, die tientallen kilo’s afkoelende botten en vlees, weg van het bloed dat in stoffen sofa’s drong en op koele vloeren vloeide. Ik bleef net lang genoeg wachten om zeker te zijn dat de mannen dood waren.
De eenvoud van de daad verbaasde me. De banale manier waarop het leven deze lichamen verliet – in één-twee-drie, de tijd om een scheet te laten -, schokte me zelfs. Ik kreeg niet eens de tijd voor een gevatte oneliner.’
Dit lees je als de cover omdraait van de literaire thriller die Bram Dehouck schreef in 2009. Toen ik dit las dacht ik: ‘een koele killer, die Rondelez’ Het bleek ook zo te zijn, een wreker, een man die naar gerechtigheid streeft. Rondelez is hoofdinspecteur bij de Ieperse politie, hij is lid van het team dat naar de dader van 3 slachtoffers speurt. Wat zijn team niet weet is dat hij die serie moordenaar wel eens kan zijn. Het team huurt een expert in voor het onderzoek, een profielschetser, in het vakjargon. Ze beschreef het profiel en het motief van de dader en hielp bij het verdere onderzoek. Wat ze niet wisten is dat Rondelez de speurders op een fout spoor zet.
Het boek bestaat uit een mix van het heden en het verleden. Deze mix wordt pas helemaal duidelijk naar het einde van het boek als hij zijn motief voor de moorden blootlegt aan de lezer. Flashbacks zijn dus veel voorkomend en brachten me soms wel eens in de war als ik het boek las. Dit werd snel opgelost naarmate het boek eindigde, wanneer je het verschil tussen het heden en het verleden merkte. Het mysterieuze en ‘angstwekkende’ ligt vooral in de structuur en de schrijfstijl wat mij betreft. Een spannende scène wordt spannend gemaakt door de trage en zenuwslopende schrijfstijl. Dehouck legt de gedachten en de handelingen van de moordenaar zeer gedetailleerd uit. Je ziet de scène zo voor je gebeuren, je leeft je in in Rondelez en zijn verbitterde zoektocht naar gerechtigheid.
Het mysterieuze aspect merk je vanaf de eerste letter en de twijfel of hij het nu over het heden heeft of het verleden. De schrijver liet mij geloven dat alles in het heden afspeelde tot dat ik tot de schokkende vaststelling kwam dat die zaken die ik als heden beschouwde het verleden waren.
Het boek was een van de eerste thrillers die ik las en ik dacht dat een literaire thriller me niet zou aanspreken. Verkeerd gedacht, het is mooi om te zien hoe een schrijver een boek/scène spannend kan maken door woordgebruik en/of schrijfstijl. De vlotheid van het boek was niet zo naar mijn smaak. Een moordscène mag van mij traag en gedetailleerd worden verwoord, maar een tafereel in het politiebureau zou toch iets sneller verwoord mogen worden. Ondanks het boek 175 pagina’s telt las het trager dan verwacht.
Het boek zet me aan om een psychologische thriller te lezen en het verschil op te merken. Ik dacht dat enkel een psychologische, zware thriller me kon bekoren, dit bleek dus een vergissing te zijn.
Wat me ook stoorde is de slechte en nogal doffe uitwerking van de personages. Ik had liever wat meer geweten over de antagonisten. Je weet zie ze zijn, maar daar stopt het dan ook, als een persoon waar je vriendelijk naar knikt maar nooit een gesprek zal mee aangaan.
Ik zou dit boek aanraden aan mensen die willen weten hoe schrijvers literaire thrillers spannend maken. Natuurlijk ook een goed boek om ’s avonds voor het slapen gaan te lezen. Het is niet te dik en zeker de moeite waard om eens te proberen.
De minzame moordenaar
Bram Dehouck
2009
Uitgeverij Van Halewyck
175 blz.
‘De moord op zich plezierde me niet.
Integendeel, ik voelde een afkeer voor deze mannen, en ik stootte alleen zo hard toe om zo snel mogelijk mijn hand te kunnen terugtrekken, weg van dat vallende lichaam, die tientallen kilo’s afkoelende botten en vlees, weg van het bloed dat in stoffen sofa’s drong en op koele vloeren vloeide. Ik bleef net lang genoeg wachten om zeker te zijn dat de mannen dood waren.
De eenvoud van de daad verbaasde me. De banale manier waarop het leven deze lichamen verliet – in één-twee-drie, de tijd om een scheet te laten -, schokte me zelfs. Ik kreeg niet eens de tijd voor een gevatte oneliner.’
Dit lees je als de cover omdraait van de literaire thriller die Bram Dehouck schreef in 2009. Toen ik dit las dacht ik: ‘een koele killer, die Rondelez’ Het bleek ook zo te zijn, een wreker, een man die naar gerechtigheid streeft. Rondelez is hoofdinspecteur bij de Ieperse politie, hij is lid van het team dat naar de dader van 3 slachtoffers speurt. Wat zijn team niet weet is dat hij die serie moordenaar wel eens kan zijn. Het team huurt een expert in voor het onderzoek, een profielschetser, in het vakjargon. Ze beschreef het profiel en het motief van de dader en hielp bij het verdere onderzoek. Wat ze niet wisten is dat Rondelez de speurders op een fout spoor zet.
Het boek bestaat uit een mix van het heden en het verleden. Deze mix wordt pas helemaal duidelijk naar het einde van het boek als hij zijn motief voor de moorden blootlegt aan de lezer. Flashbacks zijn dus veel voorkomend en brachten me soms wel eens in de war als ik het boek las. Dit werd snel opgelost naarmate het boek eindigde, wanneer je het verschil tussen het heden en het verleden merkte. Het mysterieuze en ‘angstwekkende’ ligt vooral in de structuur en de schrijfstijl wat mij betreft. Een spannende scène wordt spannend gemaakt door de trage en zenuwslopende schrijfstijl. Dehouck legt de gedachten en de handelingen van de moordenaar zeer gedetailleerd uit. Je ziet de scène zo voor je gebeuren, je leeft je in in Rondelez en zijn verbitterde zoektocht naar gerechtigheid.
Het mysterieuze aspect merk je vanaf de eerste letter en de twijfel of hij het nu over het heden heeft of het verleden. De schrijver liet mij geloven dat alles in het heden afspeelde tot dat ik tot de schokkende vaststelling kwam dat die zaken die ik als heden beschouwde het verleden waren.
Het boek was een van de eerste thrillers die ik las en ik dacht dat een literaire thriller me niet zou aanspreken. Verkeerd gedacht, het is mooi om te zien hoe een schrijver een boek/scène spannend kan maken door woordgebruik en/of schrijfstijl. De vlotheid van het boek was niet zo naar mijn smaak. Een moordscène mag van mij traag en gedetailleerd worden verwoord, maar een tafereel in het politiebureau zou toch iets sneller verwoord mogen worden. Ondanks het boek 175 pagina’s telt las het trager dan verwacht.
Het boek zet me aan om een psychologische thriller te lezen en het verschil op te merken. Ik dacht dat enkel een psychologische, zware thriller me kon bekoren, dit bleek dus een vergissing te zijn.
Wat me ook stoorde is de slechte en nogal doffe uitwerking van de personages. Ik had liever wat meer geweten over de antagonisten. Je weet zie ze zijn, maar daar stopt het dan ook, als een persoon waar je vriendelijk naar knikt maar nooit een gesprek zal mee aangaan.
Ik zou dit boek aanraden aan mensen die willen weten hoe schrijvers literaire thrillers spannend maken. Natuurlijk ook een goed boek om ’s avonds voor het slapen gaan te lezen. Het is niet te dik en zeker de moeite waard om eens te proberen.
De minzame moordenaar
Bram Dehouck
2009
Uitgeverij Van Halewyck
175 blz.
4
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
