Hel en verdoemnis onder de grond

Het Laatste Verbond, 503 pagina’s lang, is het resultaat van negen jaar samenwerking tussen Erik Raeven (schrijver) en Kurt Impens (onderzoeker), en is uitgegeven door Uitgeverij Houtekiet.
De achterflap licht een eerste tipje van de sluier: Ark van het Verbond, Vaticaan, Rennes-le-Château, Tempeliers, mijnengangen, grotten, geheim.
De cover versterkt de vermoedens over de inhoud met beelden van het Tempelierskruis, een château, de titel. En waarom die felle gouden gloed?
Sinds mensenheugenis, overal ter wereld, maakt de Ark, of zo u wil de Graal, het voorwerp uit van epische zoek- en kruistochten en oorlogen; wordt ze aanbeden en gevreesd; is ze verwoestend of genadig; maar altijd is ze omgeven door mysterie en slechts zelden aanschouwd door mensenogen. Gesteld dat die personen het dan nog kunnen navertellen …
Het verhaal
Het boek bevat drie delen: een proloog die verhaalt over de Ark eeuwen vóór onze tijdrekening; het tweede deel met hoofdstukken voorafgegaan door Romeinse cijfers brengt ons naar Zuid-Frankrijk ten tijde van de Tempeliers en maakt ons deel van de inwijdingsrituelen gangbaar in het toendertijd bijna uitgeroeide genootschap dat tot taak had oa. de de Ark te beschermen; het derde deel waarin elk (kort) hoofdstukje wordt voorafgegaan door een gewoon cijfer en een naam. Vanaf dan speelt het verhaal zich af in het NU.
Jacky Merrauld, CEO van Zeus Power, heeft, met de financiële steun van het Vaticaan, het ambitieuze en megalomane plan opgevat om de Ark te localiseren en te kopiëren om de wereld te voorzien van goedkope hernieuwbare energie en niet te vergeten om al doende zijn eigen zakken te vullen. Het zal niet verbazen dat in deze het Vaticaan vuil spel speelt.
Middels laaghartige chantagepraktijken, verplicht hij zijn schoonbroer Diederik Van Swaey, die hij haat uit de grond van zijn hart, het gezelschap te gidsen tot bij de vindplaats van de Ark. Diederik is namelijk al jaren bezig met het interpreteren van de Helderenbergverzen en beschikt als nazaat van Bérenger Saunière als enige over informatie die de zoektocht op het juiste spoor kan zetten.
Wat volgt is een hachelijke tocht, in de voetsporen van de Tempeliers, hoog in de lucht, langs snelle wegen in snelle wagens, diep onder de grond door mijngangen en grotten, waarbij niemand zijn leven zeker is en het gevaar loert in elke gang. Lukt het Vaticaan in haar opzet, realiseert Jacky zijn wilde plan, zien Diederik en Sanne elkaar weer? Tot op het laatst blijf je als lezer in het ongewisse over hoe alles zal aflopen. En dan … blijf je beduusd naar die bijna laatste pagina staren. Het zal toch niet waar zijn?
Het gebruik van de wisselende verhaalperspectieven houdt de lezer bij de les: korte hoofdstukjes voorafgegaan door de naam van het personage dat daarin centraal staat, volgen elkaar in snel tempo op en geven vaart aan het verhaal. De cliffhangers op het einde van elk stukje maken het quasi onmogelijk om het boek neer te leggen.
De actie blijft nooit lang bij één persoon en laat elke protagonist deelnemen aan het avontuur. Als lezer ben je altijd op de hoogte van wat het personage op dat moment denkt én doet.
De personages worden heel goed neergezet in hun rol en naargelang hun belangrijkheid en hoedanigheid kom je meer of minder over hen te weten.
Er is Jacky: megalomaan, muziekliefhebber, verteerd door haat; Diederik: nog met één voet in het verleden, weinig ruggengraat, maar tot alles bereid voor dochter Sanne; Sanne: een puber met navenant taalgebruik (wel grappig!), vastberaden en onverschrokken; Neferi: waar ligt nu eigenlijk haar loyauteit?; de heren vertegenwoordigers van het Vaticaan: alles voor de eigen agenda; de hoeders: mysterieus want ondergronds en geheim.
In een line-up zou je er zo elk van hen kunnen uit halen.
Niet alleen het tempo waarin de acties zich afspelen maakt dat het boek leest als een trein. Ook de taal heeft hierin een belangrijke rol. De auteur heeft niet enkel een verhaal vol actie geschreven, hij heeft bovendien de moeite genomen om alles zo goed en beeldend mogelijk te verwoorden.
In de passages die zich afspelen in de grotten ervaar je als lezer werkelijk dat vochtige, bedufte, ijzig koude, kletsnatte en beklemmende gevoel; je voelt de benauwdheid van Bernard d’Aniort telkens hij naar adem zit te happen; …

Mooie beeldspraken zijn overal in het boek terug te vinden.
'Het eiland verscheen.
Het lichtte ineens op alsof het van binnenuit werd verlicht. Een oog in het
gelaat van de rivier, dacht hij. Dat straalde en omhoogkeek, niet naar de
grot maar erdoorheen, naar iets dat veel hoger en veel verder lag.' P.404
De humor waarmee het verhaal doorspekt is maken je als lezer regelmatig aan het lachen.
En dan is er nog Sanne: een ontstuimige tiener met het hart op de tong en wat er dan soms uit haar mond komt …
'Wat een wijf, dacht ze, toen ze zag dat Hervé wat bleekjes naar omhoog
zat te kijken. Maar hij had haar bij die etterbakken weggehaald en hij had
Wolkenogen gevonden om paps op te sporen. Hij voelde haar blik en ze
glimlachte naar hem. Mijn held.' P.396
Verder is het verhaal heel ‘echt’ geschreven: je zit als het ware mee in de cockpit of in de auto en herkent met gemak landschappen en snelwegen, Leuven, …
Verwijzingen naar hedendaagse bekende figuren, programma’s en plaatsen enten het verhaal op het NU en geven het een Vlaams karakter (Thuis, Sugar Jackson, James Bond, Jef Neve, Leuven, het Sportpaleis, …).
Het Laatste Verbond is een actiethriller gestoeld op historische weetjes die boeit tot de laatste bladzijde.
Zeker lezen indien je een aantal uurtjes ademloos trillend in je zetel wil doorbrengen!
4 sterren!