1285 Een knipperend ogenblik

Wanneer je op zoek bent naar een mooi en liefdevol geschreven geschiedenisboek over de laatste negentig jaar, dan is Een knipperend ogenblik van Mirjam van Hengel een goede keuze. Het is de geautoriseerde biografie, een portret van Remco Campert, die is geboren op 28 juli 1929, dus dan heb je precies de beloofde periode.

Het is een prachtig boek, om van te smullen, vlot geschreven en gelukkig met heel veel citaten van Remco zelf. Dat maakt het niet alleen uiterst leesbaar maar ook heerlijk om te lezen, zo mooi zelfs dat je het af en toe even weg moet leggen om te laten bezinken. Ik heb nu de eerste 125 bladzijden gelezen. Dan is het verhaal van de schrijver/dichter eigenlijk nog niet begonnen. We hebben net de vooroorlogse en de oorlogse geschiedenis gehad en dat zijn machtige jaren voor een jongen. Het mooie van de oorlog is dat je het gevoel van bevrijding heel goed kent en in deze tijd van alles nog heel goed weet wat het is om niks te hebben. Echt niks. Ik hoef het niet te romantiseren, want dat is het verhaal van zichzelf al.

Prachtig om te lezen over zijn rommelige jeugd, met Joekie Broedelet als moeder, die we kennen van Sesamstraat en als oude dame in de deur, waar Koot en Bie hun diensten aanbieden vanwege o,o,o ik zie het al, scheurgras! En met Jan Campert als afwezige vader, die we kennen als dichter van De Achttien Doden. Een jeugd zo verbrokkeld door de omstandigheden, dat Remco al heel vroeg leert dat hij altijd alleen op zichzelf aangewezen is.

Mirjam van Hengel heeft een prachtig boek geschreven, maar ik heb een paar maren. Ze gebruikt soms onnodig moeilijke woorden zoals bucolisch voor herderlijk en aloofness voor gereserveerdheid, maar dat is ook wel weer grappig. Ze schrijft soms uitgebreid over haar eigen avonturen rond het opduikelen van de geschiedenis van Campert, waarbij ze dan ook nog zegt ‘wat hij zelf vergeten blijkt te zijn’. Ja, hallo! Citeer dan liever de grote dichter zelf. Goed. Verder is het heel mooi en liefdevol geschreven, ik zei het al, met aandacht voor het alledaagse detail en daar hou ik van.

Ik ben nu net na de oorlog beland. Hij zit op de middelbare school, het Amsterdams Lyceum waar hij Rudi Kousbroek ontmoet (I.W.A.: ik weet alles)) en Paul van Ostaijen ontdekt (Ik wil bloot zijn / en beginnen) en waar hij ook van af gestuurd wordt omdat hij eindeloos veel spijbelt en dan kan zijn dichtersleven eigenlijk al niet meer stuk voor het begonnen is.
Wordt vervolgd.

Ate Vegter, 9 januari 2019

www.atevegter.wordpress.com/85