Onverwacht uniek

Je gaat niet geloven dat ik een week of twee nodig heb gehad om dit boek te laten bezinken vooraleer ik een recensie kon schrijven over dit boek. Toen ik de korte inhoud las en Eefje, de acquirerend redacteur van Y&A, me dit boek hard aanraadde was ik al helemaal in de ban van het boek. Na het lezen van de laatste pagina moet ik eerlijk bekennen dat in de ban zijn niet het juiste woord was. Het had zoveel meer moeten zijn.

Eigenlijk heb ik bijna geen boeken gelezen over rouwverwerking. Alleen de absolute toppers van Jandy Nelson, De Hemel begint bij je voeten en Ik Geef Je De Zon. Ik had eigenlijk niet echt zo’n hoge verwachtingen en sprong dus meteen zonder vooroordelen of iets degelijks in het boek. Na de eerste hartverscheurende brief van Juliet Young naar haar overleden moeder, weet je zo goed dat dit boek om zoveel meer gaat draaien.

Ik was ontzettend verbaasd hoe goed ik mezelf kon herkennen in Juliet, één van de twee hoofdpersonages. Juliet heeft dan wel haar moeder verloren, maar er drijven niet alleen verdrietige gevoelens aan het oppervlak van Juliet. Verbazing, woede, verwondering, eenzaamheid: ze horen er allemaal bij en dus soms ook bij mij (een mens). Het was geweldig om te lezen over die wervelwind van emoties. Zoals je misschien nog niet doorhebt, dit is een boek dat je graag eens tussen twee chicklits wil lezen. Gewoon omdat Brieven aan de duisternis, best wel een zwaar boek is. Maar het was o zo wondermooi.

Die brief op pagina 1 waardoor ik meteen in het verhaal werd getrokken, wordt gevonden door Declan, een jongen die op het kerkhof werkt. Vanaf dan gebeuren er zo veel dingen waarover ik jullie zo graag wil vertellen, maar ik ben gewoon te bang dat als ik te veel onbedoelde hints geef, ik het boek voor jullie ga verpesten. Bewust ga ik dus niet veel dingen bespreken. MAAR JONGENS DAT IS ZO OVERWELDIGEND!

Alleen, over 1 ding (en dat gaat over het algemeen in het boek) wil ik wel graag iets kwijt en ik ga niet spoilen. Pinky swear. Ik was ontzettend geraakt doordat ik bij dit boek zo hard op de feiten wordt gedrukt. Hoe hard het was, moet je maar zelf ondervinden. Maar het was hard, heel hard. Ik, iedereen, heeft vooroordelen. Het is raar om te zeggen, maar ik dacht dat ik dat minder had. Toch begon ik na te denken… Bij elke persoon die ik tegenkwam en dacht: “Hmm, die ziet er raar en gevaarlijk uit.”, was ik verbaasd over mezelf. Door dit boek was ik verbaasd en leerde ik echt iets. Het is moeilijk om uit te leggen, maar als je dit boek gaat lezen, ga je meteen voelen wat ik gevoeld heb.

En dat gevoel werd alleen maar versterkt omdat het verhaal verteld wordt vanuit twee perspectieven: die van Declan en die van Juliet. Telkens weet je wat de ander over de ene denkt, en worden de rauwe emoties (waarvan je dacht dat ze niet nog intenser konden worden) intenser. Plus, alles over de rauwverwerking, het verdriet en die zo onvermijdelijke vooroordelen worden in een heel ander licht gebracht. Brieven van de duistenis brengt zo’n geweldige overweldigende gedachten met zich mee dat je niets anders kan doen dan houden van het boek.

Brieven aan de duisternis is het boek dat je moet gelezen hebben. Het is een verrassend prachtig boek waarvoor iedere YA-addict zal vallen. En dat meen ik het ook echt: je gaat ervoor vallen. Hard. En. Meedogenloos.