Het is niet alleen de boekenversie van Taylor Lautner

Mijn mening: doet het er toe/10

Dit, wereld, is vast en zeker één van de kortste recensies die ik ooit heb geschreven. Ik weet niet waarom, maar het zou er niet toe moeten doen wat ik van dit boek vind. Je zult het hoe dan ook moeten oppakken om te weten wat ik er precies van vind. Het zou er niet toe moeten doen dat jij dit boek laat liggen of juist oppakt omdat een blogger zegt dat het verschrikkelijk slecht is of juist onmogelijk goed. Want steeds weer maakt jij de beslissing om een boek te beoordelen zelfs nog voor je de eerste zinnen hebt gelezen. Trust me, ik doe het stiekem ook, maar je zou zelf moeten ontdekken wat dit boek in zijn schild heeft. Net zoals bij mensen.

Als ik één ding heb geleerd van dit boek, is het wel dat vooroordelen of wat dan ook passé en tegelijkertijd zo aanwezig zijn. Dat iedereen, hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt, ze heeft. Natuurlijk doet de mening van een ander er toe, maar moet je je er ook daar laten leiden? Dus waarom vandaag eens geen recensie waarin ik uitgebreid het boek ontleed? Nou ja, als blogger wil ik dat jullie het boek zelf ontdekken en ik vind dat het mijn taak is om jullie te laten kennismaken met de geweldige boodschap die Becky Abertalli mee probeert te geven. Ik wil dat jullie zelf die eerste keer meemaken. Die eerste keer dat je zweeft doordat je hoofd zo licht is.

Ook al is dit je genre niet, het is een boek die je hoe dan ook eens moet lezen. Gewoon omdat de boodschap tussen de humoristische regels echt wel de moeite waard is. En als je het boek hebt gelezen op de manier zoals ik het boek heb gelezen, wel, dan lig je 10 minuten na het lezen van de laatste pagina glimlachend te staren naar het plafond. Je bekijkt alles vanuit een nieuw perspectief en ik zweer dat je met een grijns de nieuwe dag tegemoet gaat.

Voor wie het dus nog niet doorheeft: ik was behoorlijk emotioneel nadat ik dit boek had gelezen. En ik ben eigenlijk heel erg gevoelig en ontzettend dankbaar voor boeken die mij met zo’n gevoel naar bed stuurden. (Zo’n kriebels-in-je-buik-gevoel.)

Yep, dit is misschien niet zo’n uitgebreide recensie, maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik hiermee wil zeggen. Wat het boek hiermee eigenlijk wil zeggen.

Dus een grote dank aan Becky Abertalli om het prachtig liefdesverhaal van Blue en Simon te delen en duizendmaal dank aan Blossom Books om het te vertalen, want ik denk dat ik het anders niet echt zou geprobeerd hebben. Of misschien toch wel, maar dat weet ik niet.

P.S: Nou ja, misschien moet je dit boek ook gewoon lezen omdat Simon een echte Harry Potter die-hard is… Dat zegt ook al genoeg.