Literaire SF voor de sterke maag

(Deze recensie is eerder verschenen in Elf Fantasy Magazine)

In het vervolg op Ilium strijden Grieken en Trojanen gezamenlijk tegen de Olympische goden met behulp van de Jupiteriaanse moravecs. Achilles en Hector hebben echter wel een verbond gesloten, maar het oud zeer tussen beide partijen is nog niet voorbij. Terwijl Ilias-deskundige Thomas Hockenberry probeert de schade te herstellen, gaan de moravecs Mahnmut en Orphu van Io op zoek naar de macht achter de goden – een zoektocht die hen naar de nieuwe Aarde zal voeren, waar de laatste mensen een verbeten strijd voeren tegen de oprukkende voynix.

Verhalen van Dan Simmons zijn als Franse kaas: niet te versmaden voor de liefhebber, maar je moet er wel van houden. Olympos is weer een echt Simmons-boek: origineel, rijk aan details en grondig onderbouwd, maar ook wreed, bloederig en doordrenkt van hopeloosheid. Literaire meesterwerken als. Homerus' Ilias en Shakespeare's The Tempest staan centraal in dit SF-boek, maar ook schrijvers als Proust en Joyce blijven, via Orphu van Io, niet onbesproken. De uit Hyperion bekende quantummechanica is weer terug en filosofische vraagstukken over (helden)moed binden de verhaallijnen aan elkaar. Ik was enigszins bevreesd voor de vertaling, want Simmons staat niet bekend om zijn eenvoudige Engels, maar ook hier is goed werk afgeleverd – dat de vertaler enkele woorden onvertaald heeft gelaten is niet meer dan een logische keuze.

Zelfs met alle diepere lagen blijft dit dikke boek razend spannend en leest het als een trein. Zoveel inhoud en diepgang in een verhaal stoppen, en het toch soepel leesbaar maken, daarin toont zich voor mij het meesterschap van Dan Simmons.