Oskar Blijwater: flauwe humor en weinig subtiel

(Deze recensie is eerder verschenen in het Elf Fantasy Magazine)

Niet alleen lijdt Oskar Blijwater aan geheugenverlies, hij woont ook nog eens in een somber Nederlands kasteel. Die situatie verandert wanneer dorpskinderen Abe – aspirant sumoworstelaar – en Isabel – knap en intellectueel – bij hem langskomen en ze het kasteel gaan verkennen: een tocht die Oskar uiteindelijk naar een ondergronds Memphis voert, waar hij hoort dat hij Horus is, zoon van Osiris en erfgenaam van een machtig interstellair rijk. Helaas is Osiris vermoord door Horus’ slechte oom Seth. Weliswaar zit Seth gevangen, maar zijn volgelingen zijn hard op zoek naar de geheime locatie van de gevangenis. Oskar zal hen moeten stoppen voor ze hun doel bereiken, maar zonder zijn herinneringen en slechts bijgestaan door zijn twee vrienden en een handjevol bizarre wezens.

Oskar Blijwater bevat een aantal hele aardige vondsten, een paar sterke scènes en maakt slim gebruik van de Egyptische mythologie. Helaas worden de leuke aspecten ruimschoots onderuit gehaald door een hoop flauwe en misplaatste humor met als dieptepunt de Poepiaan Van Drollowitz. Daarnaast leest het boek niet soepel, komen de dialogen niet natuurlijk over en zijn ze gelardeerd met populair taalgebruik (‘Wreed man, vet cool!’) dat het boek snel gedateerd zal maken. Veel gebeurtenissen vallen nogal uit de lucht en de hints over verraad en wat er gaat gebeuren hebben alle subtiliteit van een moker, waardoor ik letterlijk honderden pagina’s zat te wachten tot Oskar eindelijk ook ontdekte wie de verrader was. Het kind in mij voelt zich niet serieus genomen door dit kinderboek.