Familieliefde

Een vijftigjarige man krijgt hij een telefoontje met het verzoek direct naar het ziekenhuis te komen. Zijn tien jaar jongere zus Francien is daar plotseling opgenomen. In het ziekenhuis gebeurt het: de confrontatie met zijn familie, waar hij al heel lang geen contact meer mee heeft, en daardoor ook de confrontatie met zichzelf.

De hoofdpersoon komt van Bickerseiland uit een kansarm milieu, uit een familie die zich aan elkaar hecht om te kunnen (over)leven. Hij ontstijgt dat milieu door te gaan studeren. Meer en meer keert hij zich af van zijn roots. Ze praten plat, ze kleden zich slecht, ze ontwikkelen zich niet. Hij schaamt zich voor het nest waarin hij is opgegroeid. Zelden heeft hij nog contact met zijn familie, terwijl hij op een steenworp afstand woont.

In het ziekenhuis heeft de hele familie zich verzameld. Daar beseft de hoofdpersoon dat hij mijlenver van hen is verwijderd, een keuze die hij zelf heeft gemaakt. De schaamte heeft hem gedirigeerd naar een ander leven. Ondertussen staat de familie nog steeds voor hem klaar, ‘je bent een van ons.’ En dat is nu juist wat hij mist. Hij zwerft in een ruimte zonder houvast. Hij denkt terug aan hun tijd samen. De hechte familie waarin hij zich een buitenstaander voelt, terwijl zij hem nog altijd willen omarmen. Hij herinnert zich zijn kleine zusje, hoe zij opkeek naar haar grote broer en hunkerde naar zijn aandacht en liefde. Hieraan terugdenkend beziet hij zijn eigen gedrag met schuldgevoel.

Bloed krijg je er nooit meer uit is een prachtige roman over ontsnapping uit een milieu, over schaamte en schuldgevoel. Maar vooral over liefde, over de zekerheid dat mensen van je houden, ongeacht wat je deed, wat je doet, en wat je ooit nog zal doen. ‘Je bent een van ons.’ Kun je daar ooit uit ontsnappen? Wil je daar uit ontsnappen?