Na de eerste tien bladzijden wilde ik echt al afhaken. Zo onwerkelijk, hoewel de schrijfstijl anders doet vermoeden. Ik werk zelf op een school voor vmbo en havo, maar de beschrijving van 'de bedreiging' staat wel erg ver van de werkelijkheid af hoor. En dan de reacties van de collega's, ja, dat is dus echt wel fictie en dan ook nog niet-realistische fictie. Dit zou dus echt niet kunnen volgens mij. En dat gedweil over de motivatie van de hoofdpersoon om in het onderwijs te werken. Elke leerling die iets dwars zit de kroeg in sleuren en er een persoonlijke band mee opbouwen. Best wel heel erg Carry Slee, zo populair geschreven.

Toch bleef ik nieuwsgierig. Het originele vertelperspectief houdt je nog wel een tijdje bij het verhaal en dat was ook hard nodig. De beschrijving van de man van Marjolein waaiert ook alle kanten op. Van de knappe, bijna boeketreeks-achtige''perfect lover' tot iemand die eigenlijk helemáál niet attent is en z'n aandacht liever aan andere vrouwen geeft. Maar dat gebeurt dan zonder noemenswaardige ontwikkeling van de persoon in kwestie. Het staat er zomaar opeens geschreven als het ware. De vorm van het dubbele perspectief doet diepgang vermoeden, maar helaas blijft het allemaal zo vlak als een Talpasoap. Wat mij betreft een nogal tegenvallend cadeautje in een originele verpakking.