gedrocht

Alle huisvlijt ten spijt, dit is een boek dat ook in dat genre moet blijven. Goedbedoelde rommel.
Enorme uitgesponnen, nog langere herhalingen met een een woordkeus die fantasieloos is. De auteur heeft weinig kaas gegeten van grammatica (gedachten staan tussen haakjes, verleden en tegenwoordige tijd en persoonsvormen zijn door elkaar gebruikt) (Hij gaf haar een klap. Ze huilde dat het een lieve lust was. "Laat haar," nam haar moeder het voor me op.)
Het is ongelooflijk dat met deze matige schrijfkwaliteit bespaard is op redactie, zowel qua plotting (traagheid) als qua taal. (na mijn mening, een groot kledingkast, ik rende naar het toilet en kotste midden in het potje, ten alle tijde, een stel lagen in missionarishouding op bed, een toenmalige klasgenootje). Het gaat maar door met deze fouten.

Het meest storend vond ik het absurd overmatige gebruik van clichés.
Op praktisch één pagina: Ze huilde dat het een lieve lust was. Het was alsof een stem zei: Je begeeft je op glad ijs. Je speelt met vuur. Zijn woorden stonden in mijn geheugen gegrift. Hij gaf zijn mening echter recht voor zijn raap. "Ik durf er mijn handen voor in het vuur te steken dat jij die gevoelens ook hebt." Ik moest toegeven dat hij de spijker op zijn kop sloeg.

De plot is leuk verzonnen, maar niet goed uitgewerkt. Ongeloofwaardige reacties van J. in discussies, een dochter die een groot geheim van moeder ontdekt terwijl moeder niet één keer de moeite neemt te vragen hoe dochter erachter is gekomen, herhalingen, herhalingen en nog meer monotone herhalingen, eindigend in een finale waarin iemand die uit noodweer handelt totaal ongeloofwaardig jaren cel krijgt.

Jammer. Jammer. Jammer.