Zingen ondanks de Battle of Britain

Chillbury, een dorp in Kent, Engeland, 1940. De Tweede Wereldoorlog is begonnen. De meeste mannen uit Chillbury gaan weg om hun land te verdedigen en de vrouwen nemen hun werk in het dorp over.
Omdat de mannen weg zijn, besluit de dominee het koor op te heffen. Een aantal vrouwen is het hier niet mee eens en gaan door met het koor.
Het zingen doet de vrouwen goed, zo kunnen ze zich even onttrekken aan het verdriet, de onzekerheid en de angst van de oorlog. Ze zingen met plezier en de toehoorders luisteren met plezier, ondanks alle ellende.
Omdat Chillbury dichtbij de kust ligt, komen er regelmatig Duitse bommenwerpers over. Verdriet en bommen komen ook in Chillbury. Maar het dagelijks leven gaat door. De inwoners willen door en moeten door. Er komen eigenschappen bij de vrouwen naar boven, waar ze niet van wisten dat ze die hadden.

Het boek beschrijft een periode van een paar maanden aan het begin van de Tweede Wereldoorlog; het eindigt in september 1940. Dat lijkt pas het begin van de oorlog: het verhaal is uit maar het is nog lang niet afgelopen.
Het verhaal wordt door verschillende inwoonsters uit Chillbury vertelt dmv brieven en dagboekfragmenten. De overheid raadde "achterblijvers" aan om een dagboek bij te houden. De lezer krijgt een helder inzicht in de verschillende karakters en gebeurtenissen van de schrijfsters.
Het was een hele heftige tijd en toch ging het leven op dorps niveau gewoon door. Daar gaat het boek over. Er gebeurt veel in het boek en toch is het rustig geschreven.

In een interview vertelde de schrijfster, Jennifer Ryan, geïnspireerd te zijn door haar oma's. Vooral één oma heeft veel verteld over haar activiteiten tijdens deze periode. Die verhalen inspireerden haar.
Er komt verdriet voor in het boek, maar ook humor. Vooral de beschrijving van sommige personages zijn erg komisch.

"Het Dameskoor van Chillbury" gaat over het leven in een dorp waar gewone mensen wonen en dat maakt het zo bijzonder. Het boek is de moeite waard om te lezen..