Ik heb Onrust meegenomen op vakantie, ben er aan begonnen en kon het haast niet aan de kant leggen. We waren met mijn zus en zwager en af en toe moest ik natuurlijk wel sociaal mee kaarten. Ook tijdens de uitstapjes had ik zoiets van... zo dadelijk lekker weer op de bank met mijn boek. De manier waarop de personages beschreven zijn, vind ik echt heel goed. Heel normale mensen. Je ziet ze zo voor je. Heel lang heb ik zitten twijfelen wie de mysterieuze man (overvaller) was... En hoe die man zich uit de nogal benarde situaties redt is erg goed gevonden. Het geweld is beslist niet té, naar mijn idee heel realistisch. Maar het alleraangrijpendst in Onrust vind ik hoe de relatie tussen Susan en Sil beschreven is. Zo puur. Echt geweldig! Eigenlijk heb ik van bladzijde 1 tot en met de dankbetuiging genoten. Je mist echt iets als je Onrust niet gelezen hebt!