Een spannend verhaal, maar erg onrealistisch. Daarnaast leeft Deaver zich erg in zijn onderwerpen in, leest erg veel erover en doet goede research, maar zit hij er met zijn beschrijvingen van diverse computertermen er vaak nèt naast. Als computerkenner zit je af en toe met kromme tenen al die onzin te lezen, of weet je waar Deaver zijn net onjuiste beschrijving vandaan heeft (Overigens sluit ik niet uit dat de vertaling die ik las daar debet aan is). Hackers die zo hard 'hacken'dat hun toestenbord breekt? Een supercomputer die als een persoon wordt aangesproken en antwoord geeft? Ook de titel is een misser, The Blue Nowhere mag dan in de begindagen van Internet wel gebruikt zijn, de laatste jaren wordt het door niemand meer gebruikt. Misschien in de war met Blue Screen of Death ?
Erg goed is het deel over Social Engineering, het 'masseren' van mensen met de juiste informatie en de juiste overtuiging om binnen te dringen, om wachtwoorden te bemachtigen of om mensen om te brengen zoals in dit toch wel spannende boek.
Mijn vrees is alleen: als ik als ter zake kundige zoveel flauwekul vind, geldt dat dan ook voor bijvoorbeeld illusionisme of forensische technieken? Zitten de terzak deskundigen dan ook met kromme tenen, terwijl ik het voor zoete koek slik?
Hoe dan ook, een spannend boek, 'unputdownable' zoals de Engelsen het noemen!