Een muur van water

Een muur van water is fascinerender dan je in eerste instantie denkt. De basis van het waargebeurde verhaal laat zich eenvoudig omschrijven: een klein meisje maakt de watersnood in 1953 mee, haar vader verdwijnt tijdens een nachtelijke reddingsactie en jaren later start de inmiddels volwassen vrouw een zoektocht naar wat er die nacht precies is gebeurd. Je zou het boek gemakkelijk over het hoofd kunnen zien, maar er gebeurt veel bijzonders in de circa 370 pagina’s.

Na de proloog (door de auteur op haar eigen website voorgelezen) wordt de lezer meegezogen in een ‘draaimolen’ van verhalen. Het middelpunt is de hierboven genoemde, haarscherp beschreven en beklemmende ervaring van de kleuter. Maar al snel breidt het verhaal zich uit. De jaren vijftig komen aan bod alsmede de eerste oorlogsdagen en het verzet, en vele verhalen van ooggetuigen door de jaren heen. Het geheel wordt zo boeiend verteld als alleen een ras verteller dat kan. En met een journalistieke precisie van iemand die zich compleet heeft ‘ondergedompeld’ in het onderwerp. Ik ben het dan ook eens met Susan Smit die het boek ‘ontregelend’ noemt: je blijft doorlezen om ‘dat dreigende gevoel kwijt te raken’ en ‘om te horen dat het toch nog een beetje goed komt’. Het ruimschoots met foto’s geïllustreerde boek wordt ondersteund door een formidabele dossierkennis van relevante politieverslagen en historische militaire bronnen.

En dan is er ook nog iets bijzonders aan de zoektocht zélf, want naast de cliffhangers en jongensboekachtige, spannende passages schemert er iets door dat de auteur in haar laatste hoofdstuk benoemt als ‘Het verhaal dat geschreven wil worden’. Het lijkt erop dat gaandeweg de zoektocht het verhaal zich uitdrukkelijk gaat bemoeien met het heden. Daardoor vindt er parallel aan de mooi gestileerde en objectieve verslaglegging ook een soort ‘innerlijk avontuur’ plaats, die maakt dat je na het lezen van dit boek net ietsje anders tegen het leven aankijkt.