Een veelbelovend debuut

Het moet een van de meest voorkomende kinderwensen zijn: de droomwereld die elke jongere wel heeft en je misschien wel een groot stuk van je jeugd hebt meegedragen op papier zetten, stap voor stap uitwerken, tot het uiteindelijk een verhaal is, een boek wordt. Daarmee dan vol verwachting een uitgeverij opzoeken, die je kostbare bezit publiceert en je zodoende zoveel mogelijk mensen kan laten meegenieten van wat je zelf zo dierbaar is.

Helaas is dit scenario slechts weinigen gegeven.

Om als beginnend auteur zonder referenties zoden aan de dijk te krijgen bij de gekende uitgeverijen moet je of een hele lange arm hebben, ofwel een wereldtalent zijn, en daarbij nog een grote dosis geluk hebben. Onnodig te zeggen dat de meeste debutanten dan de moed in de schoenen zakt als ze een paar keer het deksel op de neus krijgen.

Net daarom is het nut, de toevoegende waarde van Zilverbron, een tak van de bekendere uitgeverij Zilverspoor, niet te onderschatten: als een van de weinigen in de uitgeverswereld bieden ze beginnende schrijvers niet alleen de kans om hun boek uit te geven, ze bieden tegelijkertijd ook coaching aan, redactie van het manuscript, een professionele vormgeving en hulp bij de publiciteit. De bijdrage van de betreurde Jos Weijmer aan het fantasywereldje in het Nederlands taalgebied is sowieso al immens, en het maakt m’n respect voor de verwezenlijkingen van de man alleen maar groter.

Toen me het nieuws onder ogen kwam dat ze een landgenote van me de kans gaven om haar debuut te maken was m’n interesse dan ook meteen gewekt. Hoelang was het immers al geleden dat een Vlaming nog een echt fantasy-boek schreef? Bovendien genoot de auteur, Arwen Mannens, al wat bekendheid door haar winst in de verkiezing van grootste fan van The Hobbit-verfilming, een wedstrijd die vorig jaar werd georganiseerd door Warner Bros, en waar ze voor een bekende krant een dagboek bijhield van haar wedervaren in Nieuw-Zeeland. Dit boek echter staat volledig los van die verkiezing, de publicatie was een jeugddroom die werkelijkheid werd en die al langer gepland stond.

Het verhaal gaat als volgt. Illiyana, een meisje van 22, groeit op in Imbrië als dochter van een arme vissersfamilie. Ze verschilt heel erg van haar medebewoners. Niet alleen haar uiterlijk is anders, er zijn ook de gebruiken in haar familie die nogal vreemd zijn. Bovendien is ze al op jonge leeftijd door haar oom uitgehuwelijkt aan een voor haar onbekend meisje. Wanneer haar stad op een dag wordt binnengevallen door moordlustige wezens moet ze noodgedwongen vluchten. Gevolgd door onbekende stemmen in haar hoofd, die talen spreken die ze niet begrijpt, gaat ze op zoek naar haar ware identiteit.

Wat me meteen opviel was de vlotheid waarmee het boek geschreven is. Ik had niet de indruk dat Arwen worstelde met haar woorden, iets waarmee een pak debuterende auteurs wel eens problemen mee durven hebben, maar dat ze in tegendeel weinig moeite heeft om het verhaal te vertellen. Ik heb het gevoel dat ze dit boek met hart en ziel heeft geschreven, en je merkt duidelijk dat (logischerwijze) vooral het hoofdpersonage haar erg dierbaar is, wat resulteert in de passionele kijk op de wereld die Illiyana in mijn ogen personifieerd. Ook wat betreft de evoluties van de personages, misschien wel een van de belangrijkste eigenschappen van een goed fantasy-verhaal, was ik aangenaam verrast. Ze durft wat dit betreft de platgetreden paden te verlaten en met een paar originele ideëen uit te pakken, iets wat ik alleen maar kan toejuichen.

Ik wil ook een speciale vermelding maken voor de verzonnen talen die ze in haar boek gebruikt, en dat is iets wat tot op heden misschien wat onderbelicht is gebleven in de publiciteit en de recensies die tot nog toe verschenen zijn: ze laat haar personages niet één of twee, maar een heel pallet aan vreemde talen spreken, in sommige gevallen zijn deze zelfs zover uitgewerkt dat het mogelijk is om een dialoog te houden. Aangezien ik te weinig kaas heb gegeten van taalkunde kan ik moeilijk oordelen over de grammatica en het vocabularium, maar toch: erg indrukwekkend en petje af!

Toch denk ik dat het niet kwaad kon om het boek door een nog strengere redactie te laten redigeren. Hier en daar is immers nog een taalfoutje op te merken, en dat is iets wat met een extra proeflezer makkelijk te vermijden valt. Ook vind ik dat er moet worden opgelet met het gebruik van (te veel) bijvoeglijke naamwoorden en stijlfiguren, iets wat naar mijn mening vooral in de eerste helft van het boek voorkwam, want dit kan soms leiden tot een iets te barok taalgebruik, wat sommige passages misschien iets te wollig maakt.

Door de toegankelijkheid van Arwen’s schrijfstijl, een eigenschap die me regelmatig aan Terry Brooks deed denken, kan dit verhaal niet alleen jonge adolescenten aanspreken, maar ook een breder publiek van fantasy-liefhebbers.

Ik kijk alvast uit hoe het verhaal en de protagonisten zich verder evolueren in de twee volgende delen. Als ze haar werkpuntjes die ze van de mensen van de uitgeverij wel zal meegekregen hebben kan bijschaven, en haar positieve punten verder kan uitbouwen, kan ze misschien op termijn wel de stap zetten naar Zilverbron’s grotere broertje Zilverspoor. En hebben we iemand die in de voetsporen kan treden van auteurs als Peter Schaap, Guido Eekhout en Tais Teng. Laat het ons hopen!