Het avontuur gaat voort

Waarschuwing: deze recensie bevat mogelijk spoilers. Verder lezen op eigen risico!


Rheya is het tweede deel van een trilogie, waarvan het eerste deel, Illiyana, vorig jaar is verschenen bij Zilverbron, de uitgeverij die erom bekend staat beginnend schrijverstalent een kans te geven. Over het eerste deel schreef ik toen dat ik gecharmeerd was door Arwen’s schrijfstijl, haar toegankelijkheid en haar onmiskenbare talent om verhalen te vertellen. Nu deze maand het tweede deel werd gepubliceerd, was ik benieuwd naar hoe niet alleen de protagonisten, maar ook de schrijfster zelf is geëvolueerd ten opzichte van vorig jaar.

In dit deel volgen we grotendeels het wedervaren van het personage naar wie het boek is vernoemd, een jong meisje die samen met haar beste vriendin opgroeide in Liourain, een land dat ten noorden ligt van Imbrië en iedere lezer ongetwijfeld nog zal kennen van het eerste deel. Wanneer ze door haar nieuwsgierigheid een slapend kwaad wekt, zien de Wijzen van de Gezworen Raad zich genoodzaakt om een oud plan voortijdig uit te voeren, en Rheya aanvaardt een opdracht die haar verdere toekomst zal bepalen.

Wat onmiddelijk opviel is hoezeer Arwen’s schrijfstijl is verbeterd tegenover vorig jaar. Het boek leest veel vlotter, het verhaal komt gemakkelijker op gang, en vooral: ook de dialogen tussen de personages, die in het begin door een nog iets te wollig taalgebruik nogal gekunsteld en houterig overkomen (een opmerking die ik ook al voor Illiyana had), verlopen naar het einde toe veel levendiger en natuurlijker. Dat laatste is niet onbelangrijk, aangezien dit leidt tot meer emotie en overtuigende personages, wat de leesbaarheid en de plot absoluut ten goede komt. Ze heeft dit erg goed gedaan, en alleen al hierom vind ik Rheya een beter boek dan Illiyana (wat op zich ook niet slecht was natuurlijk).

Zoals we al weten van het eerste deel weet Arwen als geen ander hoe ze een verhaal moet vertellen. De lezer wordt onmiddelijk meegezogen in het relaas, het is een avontuur dat leest als een trein, met verrassende (Xsfona) en minder verrassende (Xrustian) plotwendingen. Dankzij haar beeldende en expressieve vertelkunst had ik bijvoorbeeld nooit het gevoel dat ik een kaart miste, iets wat me bij veel andere kaartloze fantasy-auteurs (en geen kleintjes!) wel overkwam.
Toch hier een klein puntje van kritiek: het viel me op dat telkens als een van de hoofdpersonages een romantische bevlieging krijgt, het tempo er volledig wordt uitgehaald en het helaas dikwijls uitmondt in een mijmering over het liefdesleven en de hieraan gekoppelde interne gevoelensstrijd van het personage die naar mijn gevoel soms iets te lang wordt uitgerekt. Een voorbeeld hiervan is dat niet lang na de terugkomst uit Attaca, wat een van de spannendste episodes uit het boek was, de verhaallijn met Almië wordt opgestart, dat er een heel ander tempo op nahield en voor een poos bleef verder kabbelen.
Nou weet ik ook wel dat de schrijfster hierop zal riposteren dat dit net essentieel is voor het verloop van het verhaal, maar dat het ook anders kan bewijst ze zelf even verderop met een enorm mooie dialoog tussen Amko en Gwyena, zonder twijfel de beste passage in heel het boek, waar zelfs even wat dichtkunst bij komt kijken. Meer van dat in het derde deel graag!

Wat Gwyena trouwens betreft, de wijze waarop het lot van dit tragisch figuur wordt beschreven is enorm sterk, het maakt haar tot het veruit best beschreven personage in de hele trilogie tot nog toe. Ik was eerlijk waar onder de indruk, en het bewijst wat de schrijfster in haar mars heeft. Klasse hoor.

Als ik tot slot nog iets mag suggereren voor het derde deel, dat volgend jaar verschijnt: misschien moet er eens worden overwogen om een dramatis personae aan het boek toe te voegen. Er beginnen immers zoveel namen van hoofdpersonen met de letter x (waarom, trouwens?) dat ik vooral de eerste honderd pagina’s regelmatig moest terugbladeren om te weten wie ook alweer wie was. Een overzicht van de verschillende personages is dan ook erg handig.

Samengevat kan ik dit boek ten zeerste aanbevelen voor elke fantasy-liefhebber. Arwen Mannens is een geboren vlechtster van sagen en legendes, een onnavolgbaar vertelster die een mooie toekomst voor zich heeft. Als ze het niveau van dit tweede deel kan doortrekken naar het slot van de trilogie, dan zal ook de vijfde van vijf sterren verdiend zijn en kan men zich beginnen afvragen wanneer ze promotie mag maken naar de grote uitgeversbroer Zilverspoor, want dan hoeft ze niet veel meer onder te doen voor auteurs als Kim Ten Tusscher of J. Sharpe. Maar zoals steeds is dit m’n eigen bescheiden mening.