Na schijngestalten te hebben gelezen, hoopte ik eigenlijk dat dit boek beter zou zijn. En helaas is ook dit boek niets voor mij om bijna dezelfde redenen als dat schijngestalten tegen viel. Dat zit het hem voornamelijk in gevoel en emoties. Het boek draait eigenlijk helemaal om het verlies van Isabelle, het dochtertje van Frederique. Maar eigenlijk krijg je pas de laatste paar bladzijden van het boek de emotie te zien die gepaard gaat met het verlies van iemand. Ondanks dat dit het hele boek door centraal staat, weet Hartman dit echt pas op het laatst over te brengen naar de lezer. Een cruciaal gemist punt. Ik had bij het lezen van het boek ook veel meer het gevoel dat het om diverse concertverslagen ging met een muzikale achtergrond van de hoofpersoon en dat het eigenlijke verhaal verloren ging. Ook is het einde van het boek, de ontknoping van de dader, helaas niet verrassend, jammer.