eenvoudig is ook genoeg............

In een tijd dat er niets was....... in een tijd dat met nog door had dat je eerst spaarde door hard te werken en dan kocht wordt Cokkie groot. Geboren in 1921 in een gezin met 5 meisjes komt ze er al snel achter dat de wereld niet eerlijk in elkaar zit. Haar moeder heeft tuberculose in in de katolieke omgeving waar ze groot wordt is veel niet toegestaan. Ze wordt op 4 jarige leeftijd, samen met haar 4 zusjes, achtergelaten in een kindertehuis bij de zusters waar de tucht heerste. Veel vraagtekens rijzen bij mij op als ik haar levensverhaal lees. En soms krijg ik echt grijze haren. En zo naïef als kinderen werden gehouden..... door haar naïviteit maakt ze ook fouten.

Wat mij wel enorm aansprak in dit boek is dat ze veel gewoon aanneemt als zijnde "het is zo nu eenmaal". Zeker geen slecht leven maar door de ziekte van moeder, crisis, katoliek geloof en tweedewereld oorlog getekende vrouw die er met een lach op haar gezicht het beste van maakt.
Mooi zijn sommige omschrijvingen als bijvoorbeeld: Een boeren kaar reed langzaam achter hen aan...... (blz. 10) en "Kijk riep ze, "daar gaat een hindenburg". (blz. 30). Cokkie had een blik uit de voedseldroppingen te pakken kunnen krijgen en vond het zachte Zweedse wittebrood het heerlijkste brood dat ze ooit had gegeten (blz. 155). De uitspraak dan maar geen stoelen siert haar eenvoud.
Haar "huwelijksreis" voor een trouwfoto 40 km op de fiets naar "wereldstad" Alkmaar.

In het tweede deel van het boek wordt haar huwelijksleven beschreven. Ook hier is ze enorm naïef in. Ze weet niet wat een huwelijk inhoud en de pastoor is ook niet echt een hulp. Ze krijgen wel "huwelijkslessen" maar die dingen die ze wil weten kan ze niet aan een man vragen, laat staan aan een pastoor! Duidelijk is het gemis van haar moeder. Ze heeft een goede band met haar schoonmoeder maar ze durft daar eigenlijk ook heel weinig aan te vragen. Haar man Jan is heel lief voor haar maar niet haar grote liefde. Ze zorgt heel goed voor haar gezin maar wil eigenlijk maar twee kinderen, de eerste twee zijn een jongen en een meisje, in haar ogen genoeg. Maar de kerk vind anders en na een voorval durft ze niet in te gaan tegen God........... ook hier sieren prachtige omschrijvingen het tijdsbeeld en het leven als een huisvrouw terwijl ze verpleegster wilde worden. Hoe hard het leven is beschrijft bijvoorbeeld: "Nog een reden was dat ze, bij gebrek aan schoenen op zijn schoenen naar de kerk moest (blz 187). Ze wil ook dat haar kinderen het beter hebben als zij. Ze wil ook graag dat ze doorleren. Daar doet ze alles aan om dat voor elkaar te krijgen. Haar man overlijd vroeg in 1977, ze is dus tot 2006 weduwe. Aan het eind als iedereen begint weg te vallen wil Connie niet meer......
Belangrijk is
niet de weg die je gaat
maar het spoor
dat je achterlaat

-onbekend-

Recensie ook op Goodreads/dizzie en bol.com